Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Άκου με λίγο σε παρακαλώ, δεν είμαι εγώ η γυναίκα που ψάχνεις.
Μπορεί να μοιάζω μα δεν είμαι.
Εσύ μπορείς να με βαφτίσεις τρόπαιο.
Δεν έχω αντίρρηση, πολλοί το έκαναν πριν από εσένα και φαντάζομαι θα το κάνουν και μετά.
Καθένας από αυτούς όμως, στο τέλος με άφησε στην τροπαιοθήκη μου.
Μόνη μου.
Ναι μάτια μου, δεν σου κάνω.
Μπορεί να με βλέπεις να χαμογελάω, να ξέρω να πω πάντα τα σωστά πράγματα και να πληρώ όλες τις τυπικές προδιαγραφές.
Όμως όταν κλείνει η πόρτα, όταν βγάλουμε τη φορεσιά της μέρας, δεν είμαι εκείνη που μπορείς να χειριστείς και να διαχειριστείς.
Επίσης δεν έχω οδηγίες χρήσεως και το καλούπι αυτό δεν βγήκε σε πολλά αντίγραφα.
Όταν λοιπόν η παράσταση για τους πολλούς τελειώνει, εκεί που αρχίζει η ζωή, τα πράγματα αλλάζουν.
Είναι τότε που στην αρχή της διαδρομής μας, θα σου πω τι ζητάω.
Και δεν θα στο ξαναπώ ποτέ. Θα πρέπει να δώσεις αρκετή προσοχή τότε.
Ζητώ να με κοιτούν στα μάτια.
Να με κοιτούν στα μάτια όταν μου λένε τα παραμύθια ή τις αλήθειες.
Μην ανησυχείς, εγώ και τα παραμύθια και τις αλήθειες εξίσου θα τα αγαπήσω.
Ζητώ να ξέρεις να μένεις όταν πρέπει να φύγεις.
Τότε μετράω τους ανθρώπους μου. Κι αν σε θυμώσω τόσο που θες να φύγεις, να μείνεις.
Να μείνεις μέσα μέχρι να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο.
Στα σπασμένα κρύσταλλα μετράω τον έρωτα αγάπη μου.
Σε όσα θα κομματιάσουμε, αλλά δεν θα φύγουμε.
Θα μείνουμε εκεί κι οι δυο κι όταν δεν θα έχουμε ούτε ποτήρι να πιούμε νερό, θα μοιραστούμε αλκόολ από το ίδιο μπουκάλι.
Κι όταν πια τα θρύψαλα είναι τόσο μικρά που δεν μπορούν να ξαναγίνουν ένα, μαζί να σκουπίσουμε τα γυαλιά, μαζί να κλείσουμε την πόρτα και να πάμε παρακάτω. Χώρια, αλλά μαζί.
Τέλος αγάπη μου, ζητώ εκείνο που δεν μπόρεσε κανείς μέχρι τώρα να δεχτεί.
Να καταλαβαίνεις το δικαίωμά μου να θαμπώνω, να μικραίνω, να κουλουριάζομαι.
Να με χάνω και να με ξαναβρίσκω.
Να είμαι αδύναμη και τρωτή.
Να αγαπάς τα σημάδια μου και να τα κάνεις δικά σου.
Να έρχεσαι στο σκοτάδι μαζί μου και να περιπλανηθούμε εκεί μέχρι να ξαναβρούμε το δρόμο για το φως.
Κι εγώ ετούτα δεν θα στα απαιτήσω ποτέ αγάπη μου.
Θα τα ζητήσω. Και μάλιστα μόνο μια φορά.
Κι εσύ αν θες θα μου τα δώσεις.
Κι αν μπορείς θα αντέξεις και δεν θα μου τα πάρεις πίσω.
Κι εγώ θα είμαι τρόπαιο σωστό στην τροπαιοθήκη σου.
Γιατί θα έχεις κάνει δικό σου όλο το φως που κρύβεται στο σκοτάδι.