Εκείνοι που θυσίασαν τον εαυτό τους, στο βωμό των “πρέπει” τους..

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Ξέρεις…
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που από το πολύ κυνήγι και τα πολλά ζόρια κατέβασαν ρολά και περιόρισαν τις λειτουργίες τους στις απολύτως απαραίτητες.
Υπάρχουν άνθρωποι που περιφέρονται σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια κι αναπαράγουν μέρες καρμπόν στο όνομα της συνήθειας και μιας καθημερινότητας που τους ρουφάει κανονικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που ξέχασαν κι έχασαν τη χαρά τους. Αναγκάστηκαν να ανταποκριθούν σε πολλά κόντρα στο είναι τους. Θυμωμένα στην αρχή, καρτερικά μετά σχεδόν πειθήνια κι αυτόματα έπειτα. Νικητές σίγουρα όχι. Χαμαιλέοντες κατά περίπτωση μπορεί. Με όποιο κόστος.

Έγιναν κομμάτια πολλά από ό,τι τράκαρε πάνω τους, με την ορμή που επιβάλουν τα μαθήματα ζωής, ό,τι δοκίμασε άλλη μια φορά τις δυνάμεις τους αλλά ακόμη κι έτσι κομματιασμενα λαβωμένοι συνεχίζουν.

Πείσμα, δύναμη για ζωή, κεκτημένη ταχύτητα; Ποιος ξέρει ίσως κι όλα αυτά μαζί. Ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν πώς τα καταφέρνουν.
Άλλωστε δεν νιώθουν και πολλά πράγματα πια. Ανασαίνουν για να θυμούνται ότι ζουν. Κι ως εκεί..

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μπει σ’ έναν φαύλο κύκλο υποχρέωσης κι ενόχων απέναντι στην υπηρεσία του “πρέπει” τους, στην ανάγκη τους να προσφέρουν και χάθηκαν μέσα σ αυτόν.
Υπάρχουν άνθρωποι που φαινομενικά απ’έξω είναι καλά, άλλωστε δουλεύουν πολύ, προσπαθούν επίσης πολύ και για πολλά.
Ακάματα, αχάραγα, ασταμάτητα. Και θα σου απαντήσουν ότι είναι καλά αν τους ρωτήσεις. Θα σου χαμογελάσουν κιόλας για να σε πείσουν.
Δεν θέλουν να δεις παραμέσα.

Φοβούνται μη δεις την ερημιά τους. Μιαν ερημιά που ενώ εσένα θα σε τρομοκρατούσε αυτοί γίνανε φίλοι της γιατί αλλιώς δεν την παλεύουν.
Οι πολλαπλοί ρόλοι ρολόι με τρεχάτες ώρες που το φόρεσαν και προχωρούν υποστηρίζοντας όλο το πακέτο στο σύνολό του! Καλός πολίτης, αποδοτικός εργαζόμενος, γονιός, σύντροφος κι ο,τι άλλο βάζει ο νους σου και συντηρεί ένα καλό προφίλ.
Η έξωθεν καλή μαρτυρία που λένε. Κυνηγώντας στιγμές, θυσιάζοντας το “είμαι” που γίνεται κάποιο ξένο είναι γιατί έτσι έμαθε ότι πρέπει.

Υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι γύρω σου αρκετοί. Που σου κάνουν και τη ζωή εύκολη γιατί δεν σου φορτώνονται, δεν απατούν δεν γκρινιάζουν, δεν επαιτούν. Συνήθισαν να ζουν χωρίς αναμονές από τους γύρω τους. Είναι σχεδόν αόρατοι, σχεδόν αφανείς. Βολικοί εργάτες.

Ίσως και να μην υπάρχουν πραγματικά. Ίσως όμως και να πρέπει κάποια στιγμή να ξεχρεώσουν πολλές συγγνώμες στους εαυτούς τους, να αφεθούν να λυγίσουν, να αφεθούν να μην μπορούν, να αφεθούν στη φροντίδα ενός άλλου, για να θυμηθούν ότι υπάρχουν και νιώθουν.
Για να κλάψουν πολύ για ο,τι άφησαν, ο,τι ξέχασαν, ο,τι έχασαν από τη ζωή που δεν επιστρέφει πίσω το χρόνο που δεν έζησαν με την αλήθεια τους παρέα.

Αλλά ειλικρινά τώρα, αν το κάνουν, εσύ εδώ απέναντι αντέχεις να νοιαστείς;
Αντέχεις να φροντίσεις, χωρίς κριτική και παραινέσεις, χωρίς δεικτικό ενδιαφέρον;
Αυτή είναι η απορία μου.
Αυτή κι η αγωνία μου.
Ίσως και λόγος για να συνεχίζω αυτό που καλά ξέρω να κάνω..
Κι εγώ!