Να μην ξεκουμπώνει η αγκαλιά μας.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Θέλω ένα βράδυ σου.
Ένα βράδυ που θα κλείσουμε ό,τι μπορεί να μας αποσπάσει από εμάς.

Δεν θέλω να φορέσεις τα καλά σου.
Δεν θα ξοδέψω χρόνο για να ετοιμαστώ και να σου αρέσω.
Δεν θέλω να βαφτείς, δεν θέλω να με περιμένεις κάπου.
Θέλω να έρθεις εδώ.
Με μια φόρμα κι ένα χαμόγελο.

Θέλω εμάς σε μια αγκαλιά που στο τέλος της θα τα έχουμε όλα πει.
Θέλω να νιώθω την καρδιά σου να χτυπάει και να κουμπώνεις ολόκληρη πάνω μου.
Σαν να γεμίζεις κάθε κενό που υπάρχει όταν είμαι μακριά σου.

Θέλω τα χείλια σου.
Να μην σταματάω να σε φιλάω. Να μην σταματάς να τα αγγίζεις.
Μέχρι να πονέσουν τα χείλια μας. Όπως τότε που έφηβοι ανακαλύπταμε τον πρώτο έρωτα.
Γιατί δεν στό’πα αλλά πρώτος έρωτας έχεις χρεωθεί.
Πρώτος μετά από ένα τέλος που έλεγα πως παρακάτω του δεν έχει τίποτε άλλο για εμένα.

Θέλω να σε αγγίζω και να μου μιλάς.
Να μου λες για σένα.
Να μου μιλάς για τους ανθρώπους που αγάπησες, για όσα σε κάνουν να γελάς, ακόμα κι εκείνα που σε κάνουνε να κλαις.

Μίλα μου για κάθε στιγμή που σε άλλαξε. Για κάνε στροφή που σε έβγαλε από το δρόμο σου.
Για εκείνα που έχασες κι όλα όσα κέρδισες.
Όχι, δεν θα σε ρωτήσω αν είμαι στους κερδισμένους ή στους χαμένους.
Δεν έχω τόσο θάρρος.
Θα αφήσω να μου το πουν τα μάτια σου.
Θα αφήσω να μου το πουν οι κινήσεις σου.

Μέχρι να ξημερώσει, μέσα σε αυτή την αγκαλιά, θα σου ψιθυρίζω λέξεις.
Όχι υποσχέσεις, ξέρω πως τις σιχαίνεσαι.
Όχι όνειρα, ξέρω πως σε κούρασαν.
Λέξεις αλήθειας. Λέξεις από πράξεις.
Σε θέλω όπως είσαι.
Θέλω όσα είσαι.
Κι όσα θέλω τα μπορώ.
Και θέλω εσένα σε μια αγκαλιά διαρκείας, που δεν θα ξεκουμπώνει..