Γράφει ο Πάνος Μαύρος
Με ένα φιλί θυμάμαι ξεκίνησαν όλα. Στον καναπέ, σε εκείνο το φοιτητικό σου σπίτι! Τόση χαρά, τόση ευτυχία! Σε είχα στην αγκαλιά μου και ήθελα να σταματήσει ο χρόνος! Θυμάμαι εκείνο το πλατύ χαμόγελο σου, που ήθελε να μου πει τα πάντα, αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν και η ευτυχία ήταν το μοναδικό συναίσθημα που νοιώθαμε μέσα στην απόλυτη ησυχία!
Και ύστερα από μερικά χρόνια, ήρθε ένα ίδιο φιλί να σβήσει τα πάντα, στο αμάξι έξω από το σπίτι σου. Τόση πίκρα, τόση απογοήτευση… Ένοιωθα ψυχικά νεκρός και το αβάσταχτο ήταν, ότι ο άνθρωπος που με “σκότωσε” ήταν αυτός που αγάπησα όσο τίποτα στην ζωή μου. Το πλατύ εκείνο χαμόγελο, ήρθε να αντικαταστήσει ένα ψυχρό βλέμμα και δυο ξερές λέξεις “τα λέμε”. Και ύστερα από εκείνο το φιλί άνοιξες την πόρτα και έφυγες. Από τότε έχουμε να τα πούμε.
Και αναρωτιέμαι καμιά φορά πως τα φέρνει έτσι η ζωή, πώς δηλαδή ένα απλό φιλί μπορεί να σε ανεβάσει στα σύννεφα .και πώς το ίδιο φιλί από το ίδιο άτομο μπορεί να σε ρίξει σε έναν ατελείωτο γκρεμό. Πώς δηλαδή μια κατάσταση να έχει δύο τόσο διαφορετικές και ακραίες συνέπειες.
Κοριτσάκι μου όμορφο, να είσαι καλά όπου κι αν είσαι και να προσέχεις. Και μια συμβουλή από έναν άνθρωπο που σε αγάπησε όσο τίποτα… Να μην λες λόγια που δεν μπορείς να υποστηρίξεις ή αν τα λες, να μην τα ξεχνάς…
