Μετάνιωσες άραγε για το πόσο μικρός ένιωσες όταν αναμετρήθηκες σαν το  λιοντάρι με ένα κουνούπι;

Πίσω από την σκηνή στο τελευταίο χειροκρότημα κλαις σαν μωρό που του πήρανε το γάλα από το στόμα.

Όλοι νομίζανε ότι ήσουνα μεγάλος και τρανός σαν αετός που σκίζει τους ουρανούς.

Που να ήξεραν ότι εσύ αισθανόσουνα σαν μικρό σπουργίτι που μαράζωνε στο δέντρο και ζαλιζόταν όταν κοιτούσε κάτω.

Μέσα σε αυτήν την αλόγιστη ζωή όλα πια είναι νεκρά, κι εσύ μοιρολογείς ακόμα για ένα φιλί που δεν έδωσες.

Εκείνο το τελευταίο που εκ προμελέτης αψήφησες.

Είδες την αγάπη σου να παλιώνει σιγά σιγά σαν παλιοφορεμένο  παλτό κι όμως δεν την έσωσες, δεν την κράτησες ζωντανή, την άφησες να ξεματώσει αιμόφυρτη στα λόγια που δεν πίστεψες ποτέ, αλλά κατάπιες με τόση ευκολία.

Τώρα πια είναι αργά κι όλα ερήμωσαν.

Δεν θα βρεις κανέναν εκεί που ψάχνεις.

Μόνο μερικούς κακοπροαίρετους φίλους να σου χτυπάνε την πλάτη δήθεν με ενδιαφέρον και στοργή.

Η αγάπη σου πέθανε στην διαδρομή.

Εκείνη που νόμιζες ότι θα ζούσε για πάντα.

Η δική σου.

Τι κρίμα που τα κατάφερες.

Άφησε την τελευταία της πνοή λίγο πριν της ορκιστείς πόσο την αγαπούσες.

Έτσι έμεινες μονάχος σε αυτή τη σκηνή να χορεύεις ένα βαλς για πεθαμένους.

Ο αγαπημένος του Μοναχικός χορός.

Μετάνιωσες άραγε για το πόσο μικρός ένιωσες όταν έπρεπε να αναμετρηθείς σαν το  λιοντάρι με ένα κουνούπι;

Ήσουνα το λιοντάρι;

Όχι, το κουνούπι!

Το κατάλαβες αυτό έστω και αργά ποτέ;

Ή ακόμα και τώρα παρόλο που  τρομάζεις τον κόσμο με τον φοβερό βρυχηθμό σου, εσύ ψάχνεις για μια ακόμα στάλα αίμα πάνω σε λίγη σάρκα;

Ξεχνάς πολύ εύκολα την τόσο καλή δουλειά που κάνεις.

Το λιοντάρι ζει με την τροφή κουνουπιού…