Η δική μου Ιθάκη, έχει τη μορφή σου..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Άκου ψυχή μου.
Για μένα η Ιθάκη, δεν ήταν ποτέ προορισμός, ούτε και μέρος που θέλησα να πάω.
Για μένα η Ιθάκη μου, ήταν πάντα ένα άγνωστο πρόσωπο.
Ταξίδευα για εκεί που ήξερα πως κάποτε πρέπει να φτάσω κι ας μην ήξερα το πρόσωπο που θα βλεπα στο τέλος του ταξιδιού.
Και να που τώρα, το άγνωστο πρόσωπο έχει τη μορφή σου.
Μόνο που ξέρεις, δεν άλλαξε κάτι.
Το ταξίδι για την Ιθάκη μου, δεν θα το εξευτελίσω.
Βρήκα πολλούς ταξιδευτές, που θέλησαν να προχωρήσουμε μαζί. Άλλοι έμειναν, άλλοι έφυγαν κι άλλοι προσπάθησαν να μου αλλάξουν τη ρότα κι όταν δεν το κατάφερναν έδιναν όλο τους το είναι για να με βυθίσουν.
Κι όμως, τίποτα δεν κατάφεραν.
Γιατί εγώ ήξερα πως η Ιθάκη μου ήσουν εσύ, κι ας μην είχες ακόμα μορφή.
Καμιά στεριά, κανένα χώμα, μόνο εσύ.
Άξιζε αυτή η βόλτα, κι ας μην ήταν πάντα εύκολη. Άντεξα στις φουρτούνες και δεν κουράστηκα να κολυμπώ με κόντρα τον καιρό.
Κι όταν ξαπόσταινα, έπαιρνα δυο ανάσες και προχωρούσα.
Δεν μου έκαναν οι Σειρήνες, δεν μου έκαναν κι οι παραμυθάδες. Δεν είχα χώρο και χρόνο για λόγια και παιχνίδια εξουσίας.
Εμένα η Ιθάκη μου, ήταν εκείνο το “ένα” το αδιαίρετο στο χρόνο.
Για εκείνο το “ένα” που δεν θα μπορέσει να το καταστρέψει κανείς, όσο κι αν προσπαθήσει.
Ούτε καν εμείς.
Γιατί ψυχή μου, πολλοί συστηθήκαν στην ζωή μου για “Ιθάκες” και κατέληξαν χαμένες Ατλαντίδες..
Κι εγώ στο ταξίδι μου αυτό, θέλω όποιον μπορεί να κάνει το ταξίδι αυτό μαζί μου.
Ούτε για μένα, ούτε για σένα.
Μαζί μου. Μέχρι που έφτασε η ώρα να ξαποστάσω, εκεί που ανήκω.
Στην Ιθάκη μου.. σε εσένα μου..