Η δική μου Ιθάκη, έχει τη μορφή σου..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου ψυχή μου.
Για μένα η Ιθάκη, δεν ήταν ποτέ προορισμός, ούτε και μέρος που θέλησα να πάω.
Για μένα η Ιθάκη μου, είναι πάντα ένα άγνωστο πρόσωπο.
Ταξίδευω για εκεί που ξέρω πως κάποτε πρέπει να φτάσω κι ας μην ξέρω το πρόσωπο που θα δω στο τέλος του ταξιδιού.
Μέχρι εκείνη η ώρα, να κάνει το άγνωστο πρόσωπο, να πάρει τη μορφή σου.
Μόνο που ξέρεις, δεν άλλαξε κάτι.
Το ταξίδι για την Ιθάκη μου, δεν θα το εξευτελίσω.

Βρήκα πολλούς ταξιδευτές, που θέλησαν να προχωρήσουμε μαζί. Άλλοι έμειναν, άλλοι έφυγαν κι άλλοι προσπάθησαν να μου αλλάξουν τη ρότα κι όταν δεν το κατάφερναν έδιναν όλο τους το είναι για να με βυθίσουν. 

Κι όμως, τίποτα δεν κατάφεραν. 
Γιατί εγώ ξέρω πως η Ιθάκη μου θα είσαι εσύ, κι ας μην έχεις ακόμα μορφή. 
Καμιά στεριά, κανένα χώμα, μόνο εσύ. 

Αξίζει αυτή η βόλτα, κι ας μην είναι πάντα εύκολη. Άντεξα στις φουρτούνες και δεν κουράστηκα να κολυμπώ με κόντρα τον καιρό. 
Κι όταν ξαπόσταινα, έπαιρνα δυο ανάσες και προχωρούσα. 
Δεν μου κάνουν οι Σειρήνες, δεν μου κάνουν κι οι παραμυθάδες. Δεν έχω χώρο και χρόνο για λόγια και παιχνίδια εξουσίας. 

Εμένα η Ιθάκη μου, είναι εκείνο το “ένα” το αδιαίρετο στο χρόνο.
Για εκείνο το “ένα” που δεν θα μπορέσει να το καταστρέψει κανείς, όσο κι αν προσπαθήσει.
Ούτε καν εμείς.

Γιατί ψυχή μου, πολλοί συστηθήκαν στην ζωή μου για “Ιθάκες” και κατέληξαν χαμένες Ατλαντίδες..
Κι εγώ στο ταξίδι μου αυτό, θέλω όποιον μπορεί να κάνει το ταξίδι αυτό μαζί μου.

Ούτε για μένα, ούτε για σένα.
Μαζί μου. Μέχρι να φτάσει η ώρα να ξαποστάσω, εκεί που θα ανήκω. 
Στην Ιθάκη μου..