Δώσε μια στάλα αγάπη αληθινή, χωρις να περιμένεις ανταπόδωση..

Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης

Αθήνα ώρα 3:45! Περπατάω μονάχος, με ένα ποτήρι στο χέρι και λίγο ουίσκι που έχει απομείνει έτσι για να ξεχάσω λίγο το κρύο και ένα τσιγάρο στο άλλο, για να ρουφάω τον καπνό με βαθιές ανάσες και στην εκπνοή να χαλαρώνει το μυαλό!

Έξω στον δρόμο κανείς, μόνο εγώ και σκέψεις να μου χαρακώνουν το μυαλό. Ερωτήματα συνέχεια…απαντήσεις που δεν με καλύπτουν και τελικά η αίσθηση εκείνη του ότι δεν ανήκω σ αυτό τον κόσμο. Ίσως να γεννήθηκα για κάποιο σκοπό που αργότερα μπορεί να ανακαλύψω και να νιώσω να ελεύθερος.

Ακολουθώ έναν μοναχικό δρόμο και ο καιρός περνάει κι ένας χρόνος αλήτης να με προλαβαίνει και αυτό να με τρομάζει! Η κοινωνία με τρομάζει κι αυτός ο κόσμος με τρομάζει! Γεμίσαμε μυαλά ξύλινα, μυαλά φυλακές, συνειδήσεις νεκρές, έναν λαό μάζα να ακολουθεί χωρίς να καταλαβαίνει και να μασάει την τροφή που του πετάνε!

Όλοι να μιλάνε για την αγάπη, μα είναι μια αγάπη ψεύτικη κι αυτό είναι που με αγχώνει. Γεμίσαμε από αγάπες βουτηγμένες στο συμφέρον και την απληστία, αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω μας. Έγινε ο κόσμος μας αισχρός.

Μα κοίτα, ακόμη προλαβαίνουμε! Μπορούμε να τον αλλάξουμε κάνοντας ένα βήμα τη φορά! Κάθε καινούρια μέρα, μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε τελικά την αυτοκριτική μας και να δει ο καθένας μέσα του, να αναρωτηθεί ποιος είναι και τι μπορεί να προσφέρει.

Ο κόσμος μας, μπορεί να γίνει πιο όμορφος και μια πράξη καλοσύνης είναι αρκετή. Φτάσαμε να παρεξηγούμε την καλοσύνη ή όση από αυτή έχει μείνει στον κόσμο και έτσι απλά χανόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Μια πράξη μόνο αρκεί, δώσε λίγη αγάπη αληθινή χωρίς να περιμένεις κάτι και θα δεις…

Προλαβαίνουμε…αλήθεια!