Γερνάω μαμά κι ήρθε η ώρα να πετάξω μακριά..
Γράφει η Σοφία Δέδε.
Γερνάω μαμά.
Και το θέμα δεν είναι ότι μεγαλώνω, είναι οτι περνούν τα χρόνια και εγώ μένω ακόμα κολλημένη σε ένα πληγωμένο παρελθόν.
Αχ μαμά…
Η ψυχή μου θέλει να ξεφύγει σαν πουλί απο ξεραμένο κλαδί.
Αυτό που ξεράθηκε και ξέρανε μαζί τα ανέμελα χρόνια μου.
Μαραζωμένα χρόνια ήταν αυτά μαμά.
Και όλο τρέχω να γλιτώσω και ακόμα είμαι εδώ.
Παγιδευμένη στο ίδιο σπίτι, στα ίδια έπιπλα, στο ίδιο κρεβάτι, εγκλωβισμένη εδώ, για χρόνια.
Πόσα χρόνια ακόμα μαμά;
Γερνάω μαμά.
Και το μόνο που θέλω είναι να φύγω.
Δεν με νοιάζει το πού.
Βοράς, Νότος, Ανατολή ή Δύση.
Θέλω η πυξίδα μου να είναι χαλασμένη.
Δεν θελω να ξέρω!
Ονειρεύομαι μαμά, καταπράσινα λιβάδια με πολύχρωμες πεταλούδες και χιλιάδες πουλιά.
Τα ζηλεύω τα πουλιά γιατί έχουν φτερά και πετούν μακριά, ελεύθερα!
Μα εγώ, δεν έχω φτερά!
Γερνάω μαμά.
Όμως δεν είμαι θυμωμένη.
Είμαι πληγωμένη!
Ήρθε η ώρα, το πήρα απόφαση!
Θα βγάλω φτερά και θα πετάξω.
Θα τα καταφέρω.
Θα ζήσω για μένα.
Φεύγω μαμά, μην κλαίς!
Θα αφήσω πίσω μου το θλιμμένο σπίτι, το θλιμμένο δωμάτιο, τις θλιμμένες και ταλαιπωρημένες απο εγωισμούς ψυχές σας.
Είναι η υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου.
Είναι η ελπίδα της φυγής αυτή που με οδηγεί, για να μην γεράσω χωρίς ελπίδα ζωής.
Θα χαράξω καινούρια μονοπάτια.
Νέους προορισμούς, νέες πορείες.
Μόνο αν διαβώ τους λασπωμένους δρόμους θα βρεθώ σε λεωφόρους ευτύχιας.
Δεν με κρατάει τίποτα πιά.
Θα τα λέμε μαμά, δεν θα χαθούμε.
Έχω κρατήσει μόνο τις καλές στιγμές.
Αυτές που θυμίζουν οικογένεια.
Σε αγαπάω μαμά.
Να χαίρεσαι για μένα, θα ζήσω ευτυχισμένη και ΕΛΕΥΘΕΡΗ!
Για το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια.
LoveLetters