Τον ξεγέλασα το χρόνο σου λέω, μόνο που και πάλι, λείπεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έλα να σου μιλήσω για το τι είναι ο χρόνος.
Κάτσε εδώ δίπλα να τα πούμε.
Νομίζεις πως ο χρόνος είναι τα λεπτά κι οι μέρες;;
Νομίζεις πως ο χρόνος είναι οι μήνες που περνάνε;

Όχι φίλε μου, σε γελάσανε κι εσένα, όπως κι εμένα εκεί που νομίζαμε πως μας μαθαίνουν την ζωή σωστά.
Χρόνος είναι οι στιγμές.
Όχι εκείνες που σου κόβουν την ανάσα, εκείνες που χαράζονται τόσο βαθιά μέσα σου που δεν τις ξεχνάς ποτέ.
Χρόνος είναι οι ρωγμές.
Είναι οι ρωγμές που κάνει μέσα σου η στιγμή. Οι ρωγμές της ψυχής σου μετά τον πόνο.
Χρόνος είναι η απουσία.
Η στιγμή που ζητάς να γυρίσεις το βλέμμα σου σε έναν άνθρωπο κι αυτός δεν είναι εκεί.
Η στιγμή που θες να χωθείς στην αγκαλιά του κι εκείνος πλημμυρίζει το χώρο μόνο με την απουσία του.
Χρόνος είναι η παρουσία.
Είναι το παρόν που φωνάζει κάποιος στην ζωή σου ακριβώς την στιγμή που τον χρειάζεσαι.
Είναι οι λέξεις που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις τι λένε, τι εννοούν, τι κραυγάζουν.
Χρόνος είναι οι μνήμες που δεν ξεχάστηκαν.
Μια μέρα τυχαία, ανάμεσα στις άλλες που η μοίρα αποφάσισε πως δεν θα την ξεχάσεις ποτέ πια.
Μια μέρα ανάμεσα στις πολλές που σε περίμεναν να ζήσεις, μόνο που σε μια διεστραμμένη στιγμή της η μοίρα αποφάσισε πως αυτή η μέρα, θα σε αλλάξει για πάντα.
Χρόνος είναι οι άνθρωποι σου.
Οι άνθρωποι που πέρασαν και δεν έγιναν περαστικοί.
Οι άνθρωποι που περνώντας, άγγιξαν μέσα σου τα πάντα.
Άλλες πληγές τις επούλωσαν και σε άλλες έβαλαν την σφραγίδα τους, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει, ότι περνώντας, άγγιξαν….

Ο χρόνος άλλωστε, δεν απομυθοποιεί τους ανθρώπους, απομυθοποιεί τα ψεύτικα προσωπεία των ανθρώπων, τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν στο μυαλό και δεν πέρασαν ποτέ από την καρδιά.
Ο χρόνος δεν νικά τους ανθρώπους, αποθεώνει την αλήθεια τους και ξεγυμνώνει τη ψευτιά τους.

Το μόνο που δεν είναι ο χρόνος, είναι αριθμός.
Να, φέτος, είναι άλλη μια χρονιά που εγώ μετρώ την απουσία σου.
Είναι άλλη μια χρονιά που το ημερολόγιο γράφει συν ένα χρόνο.
Όχι, δεν μπορεί να πέρασαν 25 χρόνια. Είναι λάθος σου λέω.
Είναι μια στιγμή, μια στιγμούλα μέσα στο χρόνο που ανοιγόκλεισα τα μάτια κι έχεις χαθεί.
Όχι, είναι λάθος σου λέω το 25.
Όλα είναι λάθος σε αυτή τη μνήμη.
Και η ρωγμή, και η στιγμή και η απουσία και οι άνθρωποι ακόμα, λάθος είναι σου λέω.

Γι’αυτό εγώ, τον χρόνο θα τον μετρήσω όπως ξέρω εγώ.
Ο δικός σας ο τρόπος, δεν μου κάνει.
Θα κλείσω τα μάτια και θα είμαι ξέγνοιαστη, ανέμελη και γελαστή κάπου στην Ερμιόνη.
Κανένα δράμα δεν θα παιχτεί λίγο πιο πέρα, στην Επίδαυρο. Καμιά ζωή δεν θα χαθεί εκεί, στο βυθό. Καμιά παρουσία δεν θα γίνει προδοσία.
Καμία στιγμή δεν θα την ορίσει η διαστροφή της μοίρας.
Θα ανοίξω τα μάτια και θα είμαι ήρεμη, γεμάτη και χαμογελαστή.
Θα κοιτάξω δίπλα μου και θα είναι η Κατερίνα εκεί. Θα με κοιτάξει με αυτά τα απίστευτα μπλε μάτια της και θα μου χαζογελάσει.
Τον ξεγέλασα το χρόνο σου λέω.. δεν είναι 25.. είναι ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών.
Τον ξεγέλασα το χρόνο σου λέω.. μόνο που και πάλι λείπεις..