Να διεκδικούμε ο ένας τον άλλο, μέχρι την επόμενη φορά μας..

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Τα πιο όμορφα βράδια μας είχαν το άρωμά σου.
Εκείνα τα βράδια που κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν δώσαμε υποσχέσεις, δεν είπαμε λόγια.
Μόνο διεκδικούσαμε ο ένας τον άλλο και την στιγμή μας.
Χωρίς μέλλον, χωρίς αύριο, χωρίς όνειρα και πλάνα.
Χωρίς υποσχέσεις, χωρίς όρκους.
Αγγίγματα, φιλιά, χάδια και εμείς παραδομένοι ο ένας στον άλλο.

Σε εκείνα τα βράδια που μέναμε εραστές, χωρίς να ζητάμε τίποτα ο ένας από τον άλλο.
Μπλεγμένα αρώματα, μπερδεμένες σιωπές κι εμείς οι δυο να υπάρχουμε για την στιγμή.
Εκείνα τα βράδια, εκείνες τις στιγμές, εκείνα τα ανήσυχα, προκλητικά παθιασμένα φιλιά είναι η μόνη υπόσχεση που μπορώ να σου ζητάω ξανά και ξανά.

Είναι ο μόνος όρκος που μπορώ να πάρω για εμάς.
Να γυρνάμε πίσω, σε εκείνα τα βράδια, τα δικά μας.
Κι ας μην ξέρουμε τι είμαστε.
Κι ας μην έχει ταμπελίτσα αυτό που είμαστε.
Κι ας είναι κάθε φορά ό,τι μένει από εμάς, μια αγκαλιά και μια σιωπηλή υπόσχεση για την επόμενη φορά.