Στο τέλος του έρωτα, μένουν πάντα τα τραγούδια
Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό ένα γνώριμο τραγούδι.
Παλιό αγαπημένο.
Έτσι ξαφνικά.
Και αμέσως ένιωσα εκείνο το φτερούγισμα στον χτύπο της καρδιάς και εκείνο το περίεργο αίσθημα που νιώθεις στο στομάχι όταν το αεροπλάνο απογειώνεται.
Έτσι καταλαβαίνω τον έρωτα.
Κανένα σφίξιμο, κανένας κόμπος και καμιά πεταλούδα δεν συμβαίνει μέσα μου.
Μόνο ένα αίσθημα παρόμοιο της απογείωσης.
Και κάπως έτσι ξεκινά κάθε φορά το ταξίδι αυτό.
Το σιγοτραγούδησα από μέσα μου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Να δω αν θυμάμαι ακόμη τους στίχους.
Και αμέσως μου ήρθε στη μύτη μια γνώριμη μυρωδιά.
Εκείνο το άρωμα που συνδυάζει λίγο ήλιο από μεσημέρι καλοκαιριού, λίγο αλάτι από το αεράκι της θάλασσας και λίγο ιδρώτα από το κορμί σου.
Είναι βλέπεις από εκείνα τα τραγούδια που, κάπως μέσα σου, τα έχεις συνδέσει με συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις.
Και έρχεται μια μέρα έτσι ξαφνικά στον νου σου, για να σου θυμίσει εκείνη σου την φάση.
Πού δούλευες, πώς περνούσες, τι σκεφτόσουν, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα.
Το σχήμα του κορμιού σου.
Που σαν ξάφνου να ξύπνησε το μυαλό και προσπαθεί να μου το ζωγραφίσει σαν ολόγραμμα σε ένα λευκό χαρτί με πολύχρωμα μαρκαδοράκια.
Και εσύ να παλεύεις να πάρεις μορφή για να μου χορέψεις ξανά πάνω στο χαρτί.
Μα δεν μπορείς.
Ακόμα και τώρα κάτι λείπει.
Ένα κομμάτι σου λείπει.
Αυτό που χάθηκε όταν χαθήκαμε.
Αυτό που ποτέ δεν κατάφερα να γνωρίσω.
Ίσως γιατί τελικά είχα ερωτευτεί μια σκιά, μια μορφή, μιαν ιδέα, ένα τραγούδι.
Πέρασαν χρόνια και ακόμα θυμάμαι τους στίχους.
Και χαίρομαι γι’αυτό.
Γιατί στο τέλος πάντα μένουν τα τραγούδια.
Γιατί ένιωσα έστω και έτσι εκείνο το αίσθημα της απογείωσης.
Γιατί θυμήθηκα πόσο όμορφο είναι να τραγουδάς μελωδίες με την φωνή της καρδιάς.
Es el alma que me dice
que me dice que te siga