Μαμάαα, πού είναι το εκείνο μπλουζάκι μου; Ξέρεις ποιο..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

“Μαμά που είναι το κόκκινο το μπλουζάκι μου;”, σε ρωτάω και είμαι σίγουρη για την απάντηση, την λέω ψιθυριστά την ώρα που μου απαντάς, “εκεί που το πέταξες είναι”. Κάθε φορά ο ίδιος διάλογος, κάθε φορά σε κοιτάζω με μάτια κουταβιού μήπως και έρθεις να με βοηθήσεις να βρω αυτό το αναθεματισμένο μπλουζάκι μέσα στο χάος του δωματίου μου. Κάθε φορά γκρινιάζεις και μου λες να “μαζέψω επιτέλους αυτό το χάλι” και κάθε φορά σου απαντάω πως, “αύριο υπόσχομαι να το μαζέψω αλήθεια”.

Πόση υπομονή έχεις κάνει μαζί μου τα τελευταία χρόνια; Γιατί μικράκι όταν ήμουν ,από ότι μου λες σκέτο αγγελούδι ήμουν, εξ ου και το παρατσούκλι που μου έχεις δώσει “Αγγελάκι”, τώρα που μεγάλωσα σου έχω κάνει τη ζωή μαρτύριο. Πότε τα νεύρα χωρίς λόγο που ξεσπούσα πάνω σου, πότε τα μούτρα που είχα και δεν σου μιλούσα. Κι άλλες φορές που έμπαινα μέσα στο σπίτι και δεν σου έριχνα μισή ματιά γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με το κινητό μου.

Αχ βρε μαμά μου. Να ήξερες μόνο πόσο σε θαυμάζω. Σε θαυμάζω γιατί αυτό που έχεις κάνει είναι μοναδικό, να φέρεις στον κόσμο έναν άλλο άνθρωπο και να τον μεγαλώσεις με αξίες και ιδανικά. Σε θαυμάζω για την υπομονή σου και την στοργικότητά σου.

Έχω να το λέω ,να ξέρεις πως δεν είσαι η μαμά μου, είσαι η κολλητή που θα έχω μια ζωή δίπλα μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα να σου κρύψω κάτι, και να ήθελα άλλωστε δεν τα κατάφερνα αφού με καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα. Είτε είμαι χαρούμενη, είτε νευριασμένη είτε είμαι στα πρόθυρα να βάλω τα κλάματα το έχεις καταλάβει χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσω. Και είσαι πάντα δίπλα μου. Πάντα με την κατάλληλη συμβουλή και με μία τρυφερή αγκαλιά. Είσαι δίπλα μου να με χαϊδέψεις όταν τα πάντα πάνε στραβά, να χαρείς μαζί μου ακόμα και για το πιο ασήμαντο πράγμα απλώς και μόνο επειδή στα μάτια μου φαντάζει κοσμοϊστορικό.

Αχ βρε μαμά μου. Ήρωας είσαι. Είσαι ήρωας γιατί δεν έχεις μόνο ένα παιδί να μεγαλώνεις, έχεις και τον μπαμπά που κάνει για τρία παιδιά μαζί. Και όταν θες μας βάζεις και τους δύο κάτω και με μια σου κουβέντα καθόμαστε προσοχή.

“Βρε Αντζελάκι μου θα πας να μου πάρεις τσιγάρα;” με ρωτάς όλο γλύκα και εγώ η γαϊδουρίτσα όπως με λες σου απαντάω ξερά “έλα ρε μαμά βαριέμαι δεν πας εσύ;”, “δεν θα μου ξαναζητήσεις κάτι; Βαριέμαι θα σου πω την επόμενη φορά” μου λες πειράζοντάς με και με κοιτάς χαμογελώντας.

Καταφύγιο η αγκαλιά σου μαμά μου. Καταφύγιο από τις μπόρες που έρχονται στο δρόμο μου, από τους ανθρώπους που με πόνεσαν και με πλήγωσαν, καταφύγιο και από αυτούς που μπορούν να με πληγώσουν και εγώ δεν το βλέπω. Με προειδοποιείς όταν κάτι δεν σου κάθεται καλά πως θα φάω τα μούτρα μου και να προσέχω, αλλά δεν σε ακούω ρε μαμά. Δεν σε ακούω γιατί πέφτω με τα μούτρα και θέλω να τα ζήσω όλα. Όλα πολύ, όλα στα άκρα. Και κάθε φορά λίγο πριν την άκρη του γκρεμού, λίγο πριν φάω τα μούτρα μου σε ακούω να μου φωνάζεις “στα έλεγα εγώ δεν με άκουσες” και αμέσως χαμογελάω και κάνω πίσω.

Αχ βρε μαμάκα. Δεν στο δείχνω συχνά, δεν στο λέω συχνά με λόγια αλλά σ’ αγαπώ πολύ. Το παίζω αντράκι και ανεξάρτητη μπροστά σου αλλά στο μυαλό μου πάντα έχω την σκέψη τι θα έκανες εσύ αν ήσουν στη θέση μου, τι θα έλεγες, πως θα αντιδρούσες, τι θα με συμβούλευες να κάνω. Πάντα ακούω τα λόγια σου και προσπαθώ να ακολουθήσω τις συμβουλές σου όσο γίνεται περισσότερο, αλλά βρε μαμά εσύ ξέρεις καλά πως βράζει το αίμα μου. Από μικρή φαινόμουν, έλεγες, πως θα ήμουν επαναστάτρια με τα όλα μου.

Είχα να μοιάσω όμως μαμά μου. Έξω από τα πρέπει και τους κανόνες είσαι κι εσύ κι ας μην το δείχνεις. Επαναστάτρια γέννημα θρέμμα κι από τις καλές μάλιστα. Μαμά τον τσαμπουκά από εσένα τον πήρα. Από εσένα που δεν το βάζεις ποτέ κάτω, δεν σκύβεις ποτέ το κεφάλι. Ό, τι έρθει στον δρόμο σου το αντιμετωπίζεις με χαμόγελο και σφιγμένες γροθιές. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο σε θαυμάζω. Γιατί είσαι μαχήτρια, παλεύεις με τα δύσκολα και τα βγάζεις πέρα.

Αχ βρε μαμά, τι θα έκανα χωρίς εσένα;