Είμαστε κι εμείς που μάθαμε να αγαπάμε άνευ όρων και ορίων, ακόμα και μετά την προδοσία.

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Είμαστε κι εμείς οι λίγο τρελοί και λίγο χαμένοι σε κάποια άλλη διάσταση, που από την πρώτη στιγμή που γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κολλάμε.

Κολλάμε σε μικρές λεπτομέρειες, σε μικρά κομμάτια της προσωπικότητας του που μας μαγνητίζει και προσπαθούμε να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε.

Είμαστε κι εμείς που κρατάμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη συζήτηση για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από τον άλλο. Μικρά κομμάτια του εαυτού του που θα μας κάνουν λίγο λίγο να τον αγαπήσουμε, να τον αισθανθούμε κομμάτι μας, να τον βάλουμε στην καθημερινότητά μας.

Είμαστε κι εμείς που άπαξ και ερωτευτούμε ένα μικρό κομμάτι του χαρακτήρα κάποιου, αυτομάτως τον θεωρούμε “δικό μας άνθρωπο”. Άνθρωπο της καρδιάς μας.

Είμαστε κι εμείς που κάνουμε όνειρα, πλάθουμε ιστορίες πάνω σε ροζ συννεφάκια με πρίγκιπες και πριγκίπισσες και ονειρευόμαστε το πιο όμορφο τέλος. Ένα τέλος με το “εγώ” και το “εσύ” να γίνονται ένα φτιάχνοντας το “εμείς”, φτιάχνοντας το “μαζί”.

Είμαστε κι εμείς που θα δίναμε τα πάντα για έναν άνθρωπο λιγάκι τρελό, λιγάκι “έξω από τα νερά” μας, για τον απλούστατο λόγο ότι μας κίνησε την περιέργεια.

Και είμαστε εμείς που στο τέλος θα φάμε τα μούτρα μας. Γιατί προκειμένου να γνωρίσουμε κάθε πτυχή, κάθε γωνία, κάθε ερωτεύσιμο ψεγάδι του άλλου εμείς κλεινόμαστε στο καβούκι μας, απομακρυνόμαστε και αφήνουμε τον άλλο να ξεδιπλώσει τον εαυτό του.

Και κάπου εκεί το χάνουμε. Το χάνουμε γιατί δεν εκδηλωνόμαστε, δεν δίνουμε στον άλλο να καταλάβει πόσα σημαίνει για εμάς. Περιμένουμε πως απλώς και μόνο με το να τον αφήνουμε να μιλάει και να παρουσιάζει τον εαυτό του μπορεί να καταλάβει πόσα πολλά σημαίνει για εμάς.

Είμαστε εμείς λοιπόν που στο τέλος θα βρεθούμε στη θέση του “καλού φίλου”, της “μικρής αδερφής” ή της “κολλητής” και θα αναγκαστούμε να ακούσουμε για τον κάθε λογής πιθανό έρωτα ή πιθανή καψούρα του αντικειμένου του πόθου μας.

Είμαστε εμείς που τα όνειρά μας με ένα φύσημα του αέρα παίρνουν φωτιά και γίνονται αποκαΐδια. Είμαστε εμείς που τα όνειρά μας από ροζ και γαλάζια γίνονται μαύρα και γκρι.

Είμαστε εμείς που η φράση “σε ευχαριστώ που είσαι τόσο καλός/ή φίλος/η” στοιχειώνει πλέον όλα μας τα όνειρα. Κι όμως είμαστε ακόμη αυτοί που πιστεύουν πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Είμαστε εμείς που όσες φορές και αν κάποιοι έστριψαν το μαχαίρι στην πληγή σηκωθήκαμε αλώβητοι και συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Να αγαπάμε άνευ όρων!