Μεγαλώνω σου λέω.. και φοβάμαι!

Είμαι ένα παιδί. Ένα μεγάλο παιδί.

Φοράω το μπλουτζήν μου με αθλητικά παπούτσια και πετάγομαι έξω από το σπίτι.

Γελάω δυνατά, κάνω πλάκες στους φίλους μου, τσαλακώνομαι..

Πόσο χρονών νιώθω; καμία δεκαπενταριά; κάπου εκεί.

Τρέχω στη δουλειά, στο σπίτι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μα κούραση καμία.. μοναχά τη νύχτα, όταν πέσω στο κρεβάτι..
Ε, τότε, συχνά πυκνά, θυμάμαι πως δεν είμαι η έφηβη που αισθάνομαι..

Είμαι μία γυναίκα.
Στο άνθος της, λένε όλοι. Τριανταπέντε στρογγυλά. Έχω γίνει μαμά, έχω υπάρξει σύζυγος, έχω διανύσει ένα σεβαστό μέρος του “κύκλου” μου.

Μπροστά σε ένα ράφι καλλυντικών προβληματίζομαι για την αποτελεσματικότερη κρέμα νυχτός.

Το ευλαβικά περιποιημένο μου δέρμα με αποζημιώνει με την εικόνα του.

Τα τακούνια πάνω στα οποία ισορροπώ τα τρία τέταρτα της μέρας μου, ισορροπούν με τη σειρά τους ανάμεσα στην τσαχπινιά της νιότης και την αντοχή της σοβαρότητας.

Μεγαλώνω; μεγαλώνω, φθείρομαι.. και, ναι, φοβάμαι..

Όχι, δεν είναι ο θάνατος που φοβάμαι. Η φθορά είναι. Τα γηρατειά. Η ανημποριά.

Δεν μπορεί να γίνει εικόνα στο μυαλό μου το να γεράσω.

Ματαιοδοξία θα μου πεις. Ή ανωριμότητα. Όχι, έτσι είμαι φτιαγμένη. Δεν τα πάω καλά με τον κυρ Χρόνο..

“Οικογενειακό μας χάρισμα” το λέω γελώντας..

Με πληγώνει όταν περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως μεγάλωσα για τούτο ή για κείνο, ή το πως με βλέπουν οι γύρω μου, η ωριμότητα που προσδοκούν από μενα.

Παρηγοριά η κόρη μου, πως πρόσφερα έναν άνθρωπο στον κόσμο, πως μετέφερα τα γονίδιά μου στην αμείλικτη συνέχεια του χρόνου..

Καμιά φορά, στο παιχνίδι μας επάνω, αφήνομαι, με τη θέλησή μου ή και ακούσια, και παίζοντας με την αειθαλή Barbie, συλλογίζομαι πόσο ήθελα μικρή να της μοιάζω, την ίδια ώρα που πέφτει μέσα στα μάτια μου μία κατάξανθη τούφα..