Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Έχεις περάσει μαύρες, άσπρες, χρωματιστές νύχτες;
Έχεις περάσει σίγουρα από όλες. Άνθρωπος είσαι και όχι ρομπότ.
Δεν είναι όλα άσπρα σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι όλα ρόδινα όπως έλεγαν και παλιότερα οι γιαγιάδες μας.
Σίγουρα όλοι μας περάσαμε από φάσεις μαύρες και προσπαθήσαμε να τις διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τον δικό μας τρόπο.
Όλοι μείναμε κλεισμένοι στο σπίτι μας δίχως να θέλουμε να δούμε κανέναν. Κοιτάζοντας το “ταβάνι” το οποίο προσπαθούσε να μας μιλήσει αλλά δυστυχώς έμενε μουγκό. Κοιτάζοντας μας δίχως να ξέρει τι να μας πει.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως τις σκοτεινές νύχτες σου τις περνάς πάντα μόνος. Χειρότερο; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι.
Εσύ είσαι αυτός που θα μπεις μέσα στο βούρκο και θα κυλιστείς χωρίς ανάσα και με πολλά αγκάθια στο σώμα. Καλύτερα μάλλον, πολλά αγκάθια στην κατεστραμμένη σου ψυχή. Αυτή που άφησες να σου ρημάξουν. Εκείνη που ο καθένας μπόρεσε με τη δικιά σου πρόσβαση να μπει και να στην καταστρέψει.
Εσύ το επέτρεψες. Εσύ! Κανείς άλλος. Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει για εσένα; Και ξέρεις τι;
Δεν θα είχε κανένα νόημα αγάπη μου. Κανένα! Αν δεν περάσεις μόνος σου από αυτή τη χαβούζα δεν μπορείς να βρεις λύση για τίποτα. Βασικά, δεν μπορείς να σε βρεις.
Θέλει πολύ πόνο! Θέλει πολύ, πως να το πω, σκίσιμο ψυχής. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Το μαύρο σύννεφο είναι το μόνο που φαίνεται.
Η μαυρίλα είναι μόνιμη μέσα στην ψυχή σου.
Εκεί θέλει τεράστιο κουράγιο για να μπορέσεις να βουτήξεις μέσα στη μαυρίλα σου και μετά να μπορέσεις να δεις ξανά το γαλάζιο του ουρανού. Να μπορέσεις να βγεις νικητής. Να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και να βάλεις πάλι τον ήλιο στην ψυχή σου. Και όλα αυτά θα τα έχεις κάνει μόνος σου. Μόνος σου!
Μετά όλα είναι τόσο πιο εύκολα. Ξέρεις γιατί;
Γιατί έχεις φάει μόνος σου όλη την καταιγίδα. Όλη την βροχή στη μάπα. Έχεις γδύσει την ψυχή σου και την έχεις αφήσει εκτεθειμένη μπροστά στα ίδια σου τα μάτια σου.
Ξέρεις πόση μαγκιά θέλει για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό; Πόσο πόνο; Πόσο δόσιμο ψυχής; Θέλει και μάλιστα πολύ!
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αγάπη μου είναι πολύ δύσκολο να ανοίξεις την δική σου ψυχή και να χωθείς μέσα της τόσο βαθιά ώστε να μπορέσεις να δεις καθαρά. Να μπορέσεις να την αγγίξεις και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Για να μπορέσεις να την επαναφέρεις στα ίσια της. Όπως ο γιατρός με ένα άψυχο σώμα που προσπαθεί να επαναφέρει μια πεθαμένη κάρδια. Κάπως έτσι. Έτσι!
Αν δεν έχεις περάσει έστω και μισή από τη νύχτα αυτή λοιπόν, δεν μπορείς να μιλάς για εκείνους που το έχουν κάνει. Έστω έχουν προσπαθήσει. Έστω φίλε μου!
Πήγαινε τώρα και προσπάθησε να μπεις μέσα σου και να σε καταλάβεις. Μόνος σου. Κανείς δεν έχει κωδικό πρόσβασης για εκεί. Κανείς!
Ίσως έτσι καταλάβεις και εκείνους που κάποια στιγμή ήταν χαμένοι στις σκέψεις τους και δεν μιλούσαν σε άνθρωπο. Αν όχι τότε κράτα το στόμα σου κλειστό και προσπάθησε έστω και μια φορά να ανοίξεις την πόρτα της μαύρης ψυχής σου. Προσπάθησε να την δεις από κοντά. Από μέσα.
Προσπάθησε να μπεις μέσα και να σε δεις. Προσπάθησε να σε ψάξεις, να σε φτιάξεις. Αν δεν το κάνεις εσύ τότε δεν θα το κάνει κανείς. Μόνο έτσι θα μπορέσεις και μετά όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα.
Μετά το μονοπάτι σου θα έχει ανοίξει και ο ήλιος θα έχει πάλι βγει.
Έτσι θα βρεις τη δύναμη για να καταφέρεις τα πάντα.
Προσπάθησε!
Other Articles
