Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Καμιά φορά πρέπει να φιμώνουμε την καρδιά και να αφήνουμε το μυαλό να μιλήσει.
Όχι δεν τα μπέρδεψα, καλά τα είπα!
Η καρδιά οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια, άτσαλα, επικίνδυνα. Πολλές φορές με κίνδυνο να τραυματιστούμε μόνιμα. Είναι κάποια πράγματα που αν σε χτυπήσουν δεν ανακάμπτεις ποτέ.
Για αυτό καμιά φορά πρέπει να αφήνουμε το μυαλό να παίρνει τον πρώτο ρόλο. Να κινεί τα νήματα και να δίνει τις εντολές. Μπορεί η καρδιά να μην συμφωνεί, να χτυπιέται και να φωνάζει. Μπορεί να κλαίμε και να πονάμε όμως το μυαλό ξέρει καλύτερα. Ξέρεις πως να μας προφυλάξει από την ίδια μας την καρδιά που πάντα μας μπλέκει σε δύσκολες ιστορίες, που πάντα νιώθει τα καλύτερα για όλους τους ανθρώπους.
Από ένα σημείο και μετά η καρδιά κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα αντέξει, ανοίγει πληγές, φθείρεται και θρυμματίζεται. Κι εκεί καλείται το μυαλό να πάρει θέση. Να θέσει όρια και στεγανά. Να τραβήξει γραμμές και να ασκήσει “βέτο”. Να πει “ως εδώ δεν πάει άλλο”, για καταστάσεις που πονάνε, για καταστάσεις που θα πονέσουν, για καταστάσεις που αρκετά μας πόνεσαν.
Σε όποια φάση της ζωής σου κι αν βρίσκεσαι το μυαλό κάποια στιγμή πρέπει να το ακούσεις.
Καλή η καρδιά, το συναίσθημα και όλα αυτά αλλά από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι. Δεν έχεις ψυχικά αποθέματα. Λιγοστεύουν οι αντοχές σου, φθίνουν οι άμυνες σου, γίνεσαι ευάλωτος ακόμα και στα πιο απλά και μπορεί με ένα φύσημα του ανέμου, με ένα στραβοπάτημά σου να βρεθείς στο πάτωμα, μην μπορώντας να σηκωθείς.
Καμιά φορά το μυαλό πρέπει να ηγείται. Όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν θέλουμε να πάμε κόντρα στη λογική, να αφήσουμε την καρδιά να ηγηθεί ακόμα κι αν πονέσουμε. Καμιά φορά το μυαλό ξέρει καλύτερα. Ξέρει καλύτερα αν μπορούμε να αντέξουμε τον επικείμενο πόνο ή αν θα είναι το τελειωτικό χτύπημα.
Καμιά φορά το μυαλό πρέπει να υπερτερεί της καρδιάς, για το δικό μας καλό!