Δεν έχασα εσένα, γιατί εσένα ποτέ δεν σε κέρδισα. 

Γράφει ο Libertatem ExAnimo

Όχι πάλι.
Όχι πάλι, γαμώτο.
Δεν είχα μάθει στη ζωή μου να κάνω το μαλάκα. Σε κανέναν δεν έκανα τη χάρη, ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό.
Στιγμές που έπρεπε να δικαιολογήσω τα λόγια μου, τις πράξεις μου, διάλεγα να πληρώσω.
Πλήρωνα τα λάθη μου.
Έβαζα έναν σταυρό στο μέτωπο και με έστηνα στον τοίχο. Ήμουν πάντα έτοιμος να σκοτώσω ότι με πρόσβαλλε, ακόμα κι εμένα αν χρειαζόταν.
Με πολεμούσα για να παραδεχτώ τα λάθη μου.
Δεν μου επέτρεπα να κάνω τον μαλάκα, ούτε για μένα.
Πάντα ήθελα να είναι όλα τακτοποιημένα μέσα μου, τα είχα καταφέρει σε κάθε απορία μου, σε κάθε ανησυχία μου, απαιτούσα την λύτρωσή μου!
Δεν άφηνα κανέναν να βολευτεί κάνοντας εγώ το μαλάκα.
Μέχρι που ήρθες γαμώ την πουτάνα μου για να μου τα αλλάξεις όλα.
Πάλι μου φωνάζω.
Όχι πάλι.
Όχι γαμώτο, πόσες φορές ακόμα θα καταφέρεις να γίνω μαλάκας για σένα;
Πόσες φορές ακόμα θα με κάνεις να με λυπηθώ;
Πόσες φορές θα με κάνεις να μισώ την αγάπη που τόσο θαύμαζα;
Αν το ονομάζεις όλο αυτό ανασφάλεια και υπερβολή, θα πω ότι έχεις δίκιο.
Είμαι πλέον ανασφαλής, γιατί δεν έπρεπε ποτέ να σε κάνω να βολευτείς, κάνοντας το μαλάκα.
Έχεις δίκιο! Είμαι πλέον υπερβολικός, γιατί εγώ σε είχα μάθει να σου δίνω ευκαιρίες.
Δίκιο έχεις, ανασφαλής και υπερβολικός γιατί πλέον δεν μπορώ να σε δικαιολογήσω και γι’αυτό φταίω εγώ, που δεν απαίτησα τίποτα από εσένα.
Καμία αλήθεια, ούτε το να νιώθω ότι με αγαπάς.
Τα έχασα όλα, ρίσκαρα και έχασα.
Δεν έχασα εσένα, γιατί εσένα ποτέ δεν σε κέρδισα.
Έχασα όμως εμένα και ας σταμάτησα να είμαι ο μαλάκας του παραμυθιού.
Μάλλον αγαπώ περισσότερο εσένα απ’ ότι εμένα.
Μάλλον..
Πόσο αστείο ακούγεται αυτό το “μάλλον”..