Κι αν σήμερα δεν επιτρέπω να νιώσω τίποτα, είναι γιατί κάποτε τα ένιωσα όλα, πολύ!

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Έχουν ήχο τα συναισθήματα! Έναν ήχο που όμως δεν ακούω πια..

Αυτοχαρακτηρίζομαι ως “συναισθηματικά ανάπηρος” μιας και φοβάμαι ν’αναλάβω ξανά την ευθύνη του πληγωμένου. Τρέμω στην ιδέα τούτη. Ακούω συνεχώς ότι είμαι ανήμπορος να αισθανθώ, να δεχθώ τα συναισθήματα των άλλων, να δεχθώ την κριτική αυτών, να δώσω και να πάρω αγάπη. Με έχει περιβάλλει με το κουκούλι της μια ατέρμονη άρνηση. Η άρνηση του να ξεβολευτώ από τη συναισθηματική μου ακαμψία, από τη συναισθηματική τετραπληγία στην οποία βρίσκομαι.

Επέλεξα λοιπόν το καβούκι της απάθειας και κρύφτηκα εκεί. Όχι από αλαζονεία, μήτε από συναισθηματική τσιγκουνιά, απλά φοβάμαι..
Φοβάμαι (πάλι) το πλήγωμα, τις συναισθηματικές πληγές (ξανά και ξανά) φοβάμαι. Κλείνουν δύσκολα, παίρνει πολύ χρόνο για να κλείσουν.

Τούτη η άμυνα, μου επιτρέπει να ζω απαλλαγμένος από κάθε είδους συναισθηματική αλλοτρίωση.
Τούτη η άμυνα, μου επιτρέπει να περνώ απαρατήρητος και να μην έρχομαι αντιμέτωπος με την καταχνιά της σκληρής πραγματικότητας.

Έχω υιοθετήσει την άποψη πως δεν χρειάζομαι κανέναν. Μου έχει γίνει βίωμα πλέον. Έχω απενεργοποιήσει όλα μου τα συναισθήματα. Δεν νιώθω θυμό, λύπη, αγανάκτηση, πόνο. Ούτε νευριάζω, ούτε ενθουσιάζομαι. Δεν νιώθω τίποτε. Απολύτως τίποτε.

Είμαι ένας στείρος παρατηρητής. Αυτό μονάχα.

Δεν ήμουν έτσι όμως. Αλήθεια δεν ήμουν έτσι.
Είχα μια αφοπλιστική εκφραστικότητα.
Είχα αυθορμητισμό και όρεξη για ζωή.
Είχα μια αστείρευτη παιδικότητα – γερασμένη πλέον.

Όλα μου τα συναισθήματα ξεχείλιζαν από τα μάτια μου, σε τύφλωνε το φως τους. Γίνονταν λέξεις και ξεπηδούσαν με αγάπη από τα χείλη μου, γίνονταν χρώματα.

Δεν φοβόμουν τα “πρέπει” και τα “μη”.
Δεν κρυβόμουν πίσω τους.
Δεν στρίμωχνα τον εαυτό μου στα κοινωνικά καλούπια και στα τείχη που ύψωναν οι άλλοι γύρω μου.
Εμπιστευόμουν τα συναισθήματά μου, εμπιστευόμουν τον εαυτό μου.

Πλέον δεν εμπιστεύομαι τίποτε και κανέναν. Ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που εμπιστεύθηκα.
Πλέον δεν θέλω να με αλλάξω. Ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος για τον οποίο άλλαξα.

Μου έχει γίνει δεύτερή μου φύση η “συναισθηματική αναπηρία”.
Μου προσφέρει απλόχερα όλο εκείνο το άλλοθι που τόσο ανάγκη έχω.