Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Μηδενίζοντας για ακόμα μια φορά το ρολόι της ζωής μου.
Φτου και από την αρχή για άλλη μια φορά.
Άντε πλατούλα, κουβάλα τα μπαγκάζια σου για ακόμα μια φορά, τράβα πάλι για νέους ουρανούς. Για εκείνους του ξένους, τους νέους, τους τρελούς.
Μα πάλι με όνειρα ξεκινάς, γιατί δεν έμαθες ποτέ σου να πατάς στη γη, εσύ εκεί στη φούσκα σου.
Και τρέχουμε πάλι να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, φτου και από την αρχή να κουβαλάει αυτή η πλάτη.
Να κουβαλάει πάντα, όνειρα χαμένα, πισώπλατες μαχαιριές, απωθημένα, ανεκπλήρωτους έρωτες και μισοτελειωμένες καταστάσεις.
Μα πόσο να αντέξει;
Θα σπάσει στα δύο και μετά να δω ποιος θα τα κουβαλάει.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε μια στάση νομίζω. Να μείνουμε εδώ, ίσως για πολύ καιρό.
Καμία νέα αρχή ξανά, κουράστηκα.
Μια αρχή και τέλος, λύγισα.
Γιατί έτσι!
Κάθε φορά φτου και από την αρχή και κάθε φορά τα ίδια! Μα καλά, δεν κουράστηκες;
Τόσο πολύ σε πονάνε οι άνθρωποι ή εσύ, έχεις αποφασίσει να πονάς τον εαυτό σου;
Μείνε όμως μια στιγμή πια κάπου, αποδέξου για μια και μόνη φορά κάθε μαλακία που έκανες!
Βρες τα λιγάκι με το «εγώ» που σε σκοτώνει και με όσα σε πολεμάνε.
Όχι άλλες νέες αμμουδιές με φουρτούνα, μόνο ήρεμες θάλασσες και γαλανές.
Ας μείνουμε σε αυτή τη νέα αρχή και ας ελπίσομε πως θα είναι η τελευταία.
Δεν αντέχει άλλο αυτή η πλάτη να σηκώνει μια ζωή.