Γράφει η Λέλα Σακήλια
Όταν ξανάρθεις, μην τολμήσεις να κρατάς άλλο ένα παραμύθι. Κουράστηκα από όμορφες λέξεις χωρίς αντίκρισμα, από «σ’ αγαπώ» που σβήνουν μόλις κλείσει η πόρτα, από υποσχέσεις που γεννήθηκαν μόνο για να πεθάνουν την ίδια στιγμή. Αν γυρίσεις, θέλω να έχεις κάτι αληθινό να μου πεις, κάτι που να αντέχει στο χρόνο και όχι να χαθεί στο πρώτο εμπόδιο.
Ξέρεις τι έμαθα όσο έλειπες; Ότι η αλήθεια μπορεί να πονάει, αλλά είναι προτιμότερη από χίλια ψέματα. Γιατί το ψέμα σε μεθάει για λίγο, μα σε αφήνει μεθυσμένο από πόνο και κενό. Η αλήθεια σώζει, ακόμη κι όταν σε διαλύει. Μόνο αυτή αξίζει να ειπωθεί.
Δεν θέλω πλέον φανταχτερές κουβέντες. Θέλω πράξεις. Θέλω να δω ότι μπορείς να σταθείς, όχι να κρύβεσαι. Να αντέξεις δίπλα μου, όχι να τρέχεις μακριά στην πρώτη δυσκολία. Γιατί ο έρωτας δεν είναι θέατρο. Δεν χρειάζεται σενάριο, χρειάζεται ψυχή και κότσια.
Όταν ξανάρθεις, λοιπόν, μην έρθεις άδειος. Φέρε μαζί σου θάρρος, φέρε αλήθεια, φέρε διάθεση να σταθείς γυμνός από προφάσεις. Αν είναι να πονέσω, ας πονέσω με την αλήθεια σου, όχι με τα ψέματά σου. Γιατί μόνο έτσι θα ξέρω ότι ό,τι ζήσαμε είχε κάποια αξία.
Κι αν δεν έχεις τίποτα να πεις; Τότε καλύτερα να μην ξανάρθεις ποτέ.
