Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Μεγάλωσα με άντρες, δεν είχα ποτέ πολλές γυναίκες φίλες, δεν μου έκαναν, δεν μου ταίριαζαν, για αυτό και όταν πλέον καταλάβαινα τι μου αρέσει και τι όχι επέλεξα οι πλειοψηφία των φίλων μου να είναι άντρες. Και με δέχτηκαν, με αγκάλιασαν και μου άνοιξαν τον κόσμο τους. Ήμουν από μόνη μου πάντα πολύ αντράκι, μα η παρέα μαζί τους μου έδειξε μία πτυχή του εαυτού μου που ποτέ δεν είχα δει.
Μου έδειξαν ότι μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου και να τα βγάζω πέρα χωρίς την βοήθεια κανενός, πως το μυαλό μου λειτουργεί πιο πολύ “αντρικά” παρά “γυναικεία”. Μου έμαθαν να σφίγγω τα δόντια, να τινάζομαι και να λέω “πάμε παρακάτω, δεν γαμιέται;”. Με αντιμετώπιζαν πάντα στα ίσια, δεν μου χάιδευαν αυτιά, δεν γλύκαιναν την αλήθεια, όταν είχα κάνει μαλακία μου το έλεγαν στα ίσια κι ας σκούπιζαν μετά, σπάνια, τα δάκρυα μου. Με έμαθαν πως μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα, πως μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλα.
Αυτοί οι άνθρωποι που τόσα χρόνια έχω την τιμή να αποκαλώ φίλους μου όμως, έκαναν ένα μικρό λάθος. Έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά, τόσο ψηλά που από ένα σημείο και έπειτα κατάφερα και έγινα εγώ ο άντρας της ζωής μου. Μου έλεγαν πάντα, “δεν έχεις ανάγκη εσύ, μπορείς και μόνη σου”, ώσπου κάποια στιγμή έγινε τόσο κτήμα μου αυτή τους η φράση που όντως πορευόμουν μόνη μου. Ήμουν ο άντρας της ζωής μου και δεν χρειαζόμουν κανέναν άλλο.
Όμως , όσο δυνατή κι αν είσαι, όσο αντράκι κι αν θες να περνιέσαι, κάποια στιγμή θες έναν άνθρωπο δίπλα σου. Θες κάποιον να μπορείς να στηριχτείς πάνω του, να μπορείς να αφεθείς μια φορά και να αφήσεις αυτά τα ρημάδια τα πόδια σου που σε κρατάνε όρθια τόσο καιρό να λυγίσουν και να σπάσουν.
Θες κάποια στιγμή έναν άντρα δίπλα σου πιο άντρα από εσένα, να μπορεί να σε σηκώσει όταν πέσεις, να μπορείς να αφήσεις επιτέλους για λίγο τον εαυτό σου ελεύθερο να κλάψει χωρίς να σκέφτεσαι “δεν γαμιέται, θα περάσει κι αυτό όλα περνάνε”.
Όσο δυνατή κι αν είσαι, όσο υπέροχους φίλους κι αν έχεις, όσο κι αν νιώθεις “άντρας” μέσα σου, κάποια στιγμή κουράζεσαι, κάποια στιγμή δεν θες να είσαι ο άντρας της ζωής σου, δεν θες να είσαι η δυνατή. Θες απλά να ξεφορτώσεις το φορτίο που κουβαλάς και να το μοιράσεις σε δύο πλάτες αντί για μία.
Καμιά φορά δεν αρκεί να είσαι ο άντρας της ζωής σου, καμιά φορά θέλεις εκείνον τον έναν που να είναι πιο άντρας από εσένα.