Η ζωή είναι σαν την υποκριτική. O άνθρωπος είναι κατ εξοχήν ηθοποιός χωρίς να το γνωρίζει, όμως δεν σκέφτεται ότι καλείται να υποδυθεί άπειρους ρόλους που άλλοι του «αρέσουνε» και άλλοι καθόλου. Όταν ο ηθοποιός καλείται να υποδυθεί έναν ρολό που του δόθηκε από τον σκηνοθέτη ή τον σεναριογράφο ή τον εκάστοτε παράγωγο, μελετάει τον ρολό του ώστε να τον αποδώσει στο πιο ακέραιο σημείο που μπορεί ή έστω να παίξει ρεαλιστικά έναν χαρακτήρα που δεν είναι ο ίδιος.
Να μπει στην ψυχοσύνθεση ή στα παπούτσια ενός μη υπαρκτού ανθρώπου. Οι ρόλοι ναι μεν έρχονται από την φαντασία κάποιου, άλλα δεν είναι ψεύτικοι ή σκιές της μυθοπλασίας μας. Είναι άνθρωποι που κουβαλάμε τα πάθη του κάθε μυαλού που τους εφευρίσκει. Τους βάζει να κάνουν πράγματα που δεν θα έκανε ο ίδιος ή να αναφέρουνε λόγια που ειπωθήκαν κάπου, κάπως, κάποτε. Ή Ιδέες παριστάμενες, επικίνδυνες ή καινοτόμες, προοδευτικές και ότι άλλο είναι ικανό να κάνει ο άνθρωπος.
Το λάθος όλων μας είναι ότι παίρνουμε τους ρόλους των λογοτεχνικών, κινηματογραφικών και των θεατρικών αψήφιστα ” έλα μωρέ σιγά, ψέματα και υπερβολές του καθένα που τα γραφεί ή τα ερμηνεύει “. Και όμως είναι μέγα λάθος, γιατί όπως στην ζωή μας, στην καθημερινότητα μας υποδυόμαστε άπειρους ρόλους, έτσι και τώρα, υποδυόμαστε της μάνα, το σύζυγο, τη νονά, τον χαρούμενο, την λυπημένη!
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν χρειάζεται να είσαι ηθοποιός αν το καλοσκεφτείς, άθελα μας ζούμε τόσες εξωπραγματικές, ρεαλιστικές, έντονες, σουρεάλ και δυνατές συνάμα καταστάσεις. Καταστάσεις οι οποίες είναι παράλογες και λογικές συνάμα, μεταμορφώνουν σε κλάσματα δευτερολέπτων την συμπεριφορά μας, όταν γίνεσαι το επάγγελμα σου, το συναίσθημα σου, ή τη θέση που έχει ο καθένας μας προς το ευρύ κοινωνικό σύνολο.
Από το εμάς και τον ηθοποιό το μονό που μας διαχωρίζει είναι η επωνυμία και η ανωνυμία. Τον ηθοποιό τον γνωρίζει όλος ο κόσμος, ενώ εμάς μια “μερίδα” ανθρώπων. Όταν ο ηθοποιός θα παίρνει το χειροκρότημα μας για τον υποτιθέμενο ψεύτικο ρολό του, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι ένα παραμύθι, άλλα μια πραγματικότητα στην όποια θα μπορούσαμε να ανήκουμε και εμείς. Στην όποια εμείς θα πράτταμε με τον ίδιο ή με άλλους τρόπους με βάση την δική μας ψυχοσύνθεση. Άρα τα “καλλιτεχνικά έργα”, μας επιμορφώνουν για τις άγνωστες ζωές άλλων ανθρώπων που δεν κάνουμε τον κόπο να τους χτυπήσουμε την πόρτα. Ναι μπορεί να είναι η ζωή ενός φίλους σας, ενός γείτονα ακόμα και ίδια η δική σας ζωή.