Τους δρόμους της επιστροφής σου, τους έκαψα, με τα ίδια μου τα χέρια!
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ποια λόγια, ποιες εξηγήσεις και ποιες υποσχέσεις, νομίζεις πως μπορούν να σε γυρίσουν πίσω; Ποιοι όρκοι, ποια “σ’ αγαπώ” και ποια συγγνώμη, νομίζεις πως θα σου ανοίξουν το δρόμο της επιστροφής;
Τι συγγνώμη να ζητήσεις απ’ τις στάχτες, από φωτιές που άναψες; Τι συγγνώμη να ζητήσεις απ’ τα θρύψαλα που άφησες πίσω; Τι συγγνώμη να ζητήσεις από νεκρά συναισθήματα; Τι συγγνώμη, όταν έκαψες, διέλυσες, σκότωσες όλα τα “σ’ αγαπώ” που με πόνο ψυχής σου ψιθύριζα;
Λένε “ποτέ δεν είναι αργά”, λένε “όλα διορθώνονται”, λένε η μετάνοια αρκεί, αρκεί όμως πάντα;
Καμιά συγγνώμη! Καμιά υπόσχεση! Κανένας όρκος! Τελείωσαν τα “δεν πειράζει”. Τελείωσε η αντοχή. Τελείωσε η ανοχή.
Μην ψάχνεις λόγια και τρόπους για να γυρίσεις. Ξαναγεννήθηκα μέσα απ’ τις στάχτες μου, ξανακόλλησα τα κομμάτια μου, ανέστησα όσα σκότωσες. Όλα τα έφτιαξα, δεν είμαι όμως ο ίδιος άνθρωπος πια. Δεν υπάρχουν πια δρόμοι επιστροφής, με τα ίδια μου τα χέρια τους έκαψα.