Τα δικά σου λίγα, τα δικά μου πολλά..
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Εσύ πάρε τα λίγα, τα μικρά, τα άνευ ουσίας, την ψευτιά και το δήθεν.
Πάρε ότι νομίζεις πως σου αξίζει να πορευθείς στη ζωή σου.
Εμένα άσε με να πάρω τα πολλά, την αλήθεια, την αγάπη την κανονική, εκείνη την αγάπη που σε κοιτά στα μάτια και λιώνεις.
Εσύ πάρε εκείνο που νιώθεις πως θα σε κάνει να χαμογελάσεις, πως θα σε κάνει ευτυχισμένο, τα αντικείμενα, τη σαβούρα που λες πως σου χρειάζεται για να φανείς, να δειχτείς, να νιώσεις πως υπάρχεις, πως κάποιος είσαι με τα αστραφτερά σου φτερά.
Εκείνα τα φτερά που μόλις χάσουν την γυαλάδα τους θα ξεθωριάσουν και θα σου είναι άχρηστα πια, άχρηστα γιατί τα πλήρωσες πολύ ακριβά για να τα αποκτήσεις.
Εμένα άσε με, άσε με να πάρω εκείνα που δεν τα αγοράζεις, που γυαλίζουν από μόνα τους χωρίς άχαρα, ακριβά στολίδια και ψευτιές παρά μόνο με αλήθειες και αγάπη.
Εσύ μείνε, μείνε εκεί στο χρυσό σου παλάτι, εκείνο που έφτιαξες για να σε κάνει να νιώθεις κάποιος με τους τοίχους να μυρίζουν μούχλα από την κλεισούρα της μοναξιάς.
Εμένα;
Εμένα άσε με, έχω την αστραφτερή μου παρέα που για χρόνια τώρα την ονόμασαν αγάπη, φιλιά, αγκαλιά, μαζί, ευτυχία!
Πάρε ότι νομίζεις, αγόρασε χρυσάφια, κάνε ότι νομίζεις μα άφησέ με να υπάρχω εκεί που βλέπω τα δικά μου αστραφτερά φτερά.
Τα λίγα σου και τα πολλά μου.