Άσε με ελεύθερη, να ξανακάνω όνειρα..
Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Κοίτα με!
Καταρρέω!
Δεν το βλέπεις;
Δεν το καταλαβαίνεις;
Δεν θες να το δεις;
Μην κλείνεις τα μάτια σου!
Ουρλιάζει το μέσα μου!
Δεν ακούς;
Κουράστηκα!
Κουράστηκα να παλεύω με εσένα.
Κουράστηκα να παλεύω με εμένα.
Κουράστηκα να παλεύω με εμάς, για εμάς!
Δεν έχω όνειρα πια.
Τα όνειρά μου γίναν εφιάλτες, χάσανε την αίγλη τους, χάσανε τον ρομαντισμό τους κι εκείνο το πάθος του «θέλω»
Τώρα τα όνειρα έχουν γίνει πρέπει!
Δεν μου αρέσει αυτό!
Δεν χαμογελάω! Μόνο προσπαθώ να χαμογελάσω, κι όταν προσπαθείς είναι για λίγο, είναι ψεύτικο κι εσύ μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά εγώ το ξέρω! Το ξέρω, το νιώθω και με πονάει!
Άσε με ελεύθερη!
Χρειάζομαι ένα μέρος που να αισθάνομαι ελεύθερη!
Ένα μέρος που θα είμαι εγώ!
Ένα μέρος που δεν θα χρειάζεται να παλεύω καθημερινά για τις προσδοκίες των άλλων!
Ένα μέρος που θα αναπνέω!
Ένα μέρος που θα βλέπω τη ζωή και δεν θα την κοιτάζω πια!
Ένα μέρος που θα τη ζώ τη ζωή και δεν θα επιβιώνω σε αυτή!
Ένα μέρος που με βοηθήσει να ξανακάνω όνειρα!
Ένα μέρος που θα είμαι εγώ!