Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Ένα μόνιμο άγχος στην καρδιά για το αν θα μπορέσω να σε κάνω να γελάσεις σήμερα. Αν θα μπορέσω να κουβαλήσω εγώ για εσένα όλες τις σκοτούρες και τα προβλήματά σου, για να είσαι πιο ανάλαφρος και φωτεινός.
Μία νότα εξωτερικής απλότητα μέσα στην όλη εσωτερική αναμπουμπούλα της ψυχής μου, καθώς με ένα χαμόγελό σου με κλείδωνες. Με μια “γλυκιά” αγκαλιά σου με πλήγωνες, όμως ήταν από τις πληγές που ήταν αόρατες με γυμνό μάτι. Πώς θα μπορούσε άραγε να τις δει κανείς καθώς ήταν τόσο καλοντυμένες και φαντασμαγορικές και όλες στο όνομα της αγάπης. Μικρά αγκαθάκια τοποθετημένα σε μικρές λαμπερές καρδούλες. Μία εντύπωση αγάπης που ζητούσε όλο και περισσότερο προς τιμήν της.
Ένα όμορφο λάβαρο που το χρησιμοποιούσες σε κάθε δύσκολη στιγμή, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει όλο και περισσότερο η πληγή. Μία πληγή που δεν μπορούσε να κλείσει, καθώς δεν την άφηνες. Την μπάλωνες με όμορφα χρώματα, απλά και μόνο για να μην τρέχει. Για να μην χρειάζεται να ασχοληθείς μαζί της. Γιατί μ’ αγαπάς, σωστά;