Σε ήθελα εδώ, στον παρόν μας, να ζήσουμε τα όνειρά μας.

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Έφυγες και έκλεισες την πόρτα πίσω σου, μα εγώ είμαι ακόμα εδώ και σε περιμένω.
Γιατί ακόμα πιστεύω.
Πιστεύω πως κάτι θα αλλάξει και όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν.
Θα ξυπνήσω το πρωί και θα σε δω δίπλα μου, θα μου δώσεις ένα φιλί και θα μου πεις “καλημέρα”.
Θα φτιάξεις καφέ, θα φορέσεις το πουκάμισό σου και την κολόνια σου που τόσο λατρεύω.

Το βλέμμα μου, κενό, είναι εδώ και ώρα καρφωμένο στην φωτογραφία που βγάλαμε το καλοκαίρι.
Φαινόμασταν τόσο χαρούμενοι, νομίζαμε πως μας ανήκε ολόκληρος ο κόσμος.
Με τα καπέλα μας, τα μαγιό και τα παγωτά να λιώνουν στο άκουσμα του έρωτά μας.
Μου λείπεις, ήδη.
Ο χρόνος κυλάει αργά, βασανιστικά, στερεύοντας από μέσα μου οποιαδήποτε όρεξη για ζωή.
Σε παρέες ανούσιες και επιφανειακές, ποτά, ξενύχτια και καπνούς από τσιγάρα χάνω μέρα τη μέρα τον εαυτό μου.
Ό,τι δηλαδή μου απέμεινε από αυτόν.
Αδειάζω σιγά σιγά, χωρίς να έχω τη δύναμη να με ξαναγεμίσω.
Όλα τα συναισθήματα κουβάρι μέσα μου. Πιάνω την αρχή, τα κάνω θάλασσα, φτάνω στη μέση, μπερδεύομαι και πάλι από την αρχή.
Προσπαθώ να σηκωθώ και να σταθώ στα πόδια μου, αλλά γυρνάω πίσω και ξαναπέφτω.

Ξεθωριάζεις και είναι σαν να ξεθωριάζει ένα κομμάτι μου.
Γίνεσαι ανάμνηση και ανήκεις πια στο παρελθόν μου.
Σε ήθελα όμως εδώ μαζί μου στο παρόν, να παλέψουμε με τους δαίμονες και να βγούμε νικητές.
Δεν πειράζει, ας είναι έτσι.
Όλα για κάποιο λόγο δε λένε πως γίνονται;
Κάποια στιγμή θα ανακαλύψω και τον δικό μας.