Πρώτα μπες στη θέση του άλλου και μετά μίλα..
Όχι λόγια παρηγοριάς τυπικά και ψεύτικα για το “φαίνεσθαι”. Μόνο κινήσεις αληθινές κρατώντας το χέρι του άλλου σαν να πρόκειται για δικό μας θέμα. Απλά και ανθρώπινα. Ακούς;
Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Κουβέντες όπως “Μην αγχώνεσαι”, ” Ξεπέρασε το άγχος σου” και άλλα παρόμοια άραγε αρκούν για να βοηθήσουν κάποιον να λύσει τα προβλήματά του;
Αρκεί απλά να πω στον φίλο μου που υποφέρει να μην αγχώνεται, να μη στεναχωριέται, να μη φοβάται; Να του λέω, δηλαδή, απλά τι να μην νιώθει;
Μήπως είναι καλύτερα να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του; Μήπως “φορώντας τα παπούτσια του” κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση που βρίσκεται, μπορέσουμε να διαβάσουμε τις σκέψεις του και να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά του;
Όταν ακούμε προσεκτικά τον συνομιλητή μας, δεν τον διακόπτουμε και δεν ταξιδεύουμε εκείνη την ώρα με τη σκέψη μας σε δικά μας θέματα, μπορούμε να τον καταλάβουμε. Μπορούμε να μπούμε στον συναισθηματικό του κόσμο και να τον βοηθήσουμε, κάνοντας τον να αισθανθεί πως θα είμαστε δίπλα του για να βρούμε μαζί μια λύση.
Το θέμα είναι βέβαια, πόσοι το κάνουμε και πόσοι είμαστε διαθέσιμοι να ακούσουμε και να ταυτιστούμε με τον συνάνθρωπο που θα θελήσει να μας ανοίξει την ψυχή του.
Όμως το ίδιο δε θα θέλαμε κι εμείς από τους άλλους; Όχι λόγια παρηγοριάς τυπικά και ψεύτικα για το “φαίνεσθαι”. Μόνο κινήσεις αληθινές κρατώντας το χέρι του άλλου σαν να πρόκειται για δικό μας θέμα. Απλά και ανθρώπινα. Ακούς;