Πες μου ό,τι θες, μα μη μου πεις “για πάντα”

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Αν κάτι έχω μάθει στη ζωή μου, είναι πως τα συναισθήματα ούτε τα εκβιάζεις, ούτε τα απαιτείς, ούτε τα επαιτείς. Αν κάτι δεν βγαίνει πηγαία απ’ την καρδιά του άλλου, δεν μπορείς να το κερδίσεις με κανέναν τρόπο. Αν κάτι δεν βγαίνει απ’ την ψυχή του, δεν μπορείς να το αποκτήσεις, όσο κι αν προσπαθείς. Αν κάτι δεν έχει γεννηθεί μέσα σε κάποιον για σένα, δεν μπορείς να το δημιουργήσεις, όσο κι αν παλεύεις.

Αν κάτι έχω μάθει στη ζωή μου, είναι πως τα μεγάλα λόγια, συνήθως κρύβουν μικρά συναισθήματα. Πως οι μεγαλόσχημες δηλώσεις, συνήθως καλύπτουν ωραιοποιημένα ψέματα. Είναι γιατί τα αληθινά, τα ουσιαστικά συναισθήματα, δεν χρειάζονται κορδέλες και πολύχρωμα περιτυλίγματα για να γυαλίζουν, έχουν από μόνα τους μια λάμψη, ένα εκτυφλωτικό φως.

Μη μου πεις “για πάντα”. Μη μου δίνεις όρκους κι υποσχέσεις. Δεν έχουν τίποτα να μου πουν αυτά, τίποτα να μου προσφέρουν. Να είσαι εδώ για όσο το νιώθεις, για όσο το θέλεις, για όσο δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Να είσαι εδώ για όσο η σκέψη σου φωνάζει το όνομά μου, για όσο το μυαλό σου μ’ έχει πρωταγωνίστρια.

Δεν θέλω όρκους κι υποσχέσεις. Δεν θέλω τα “για πάντα” και τα “ποτέ” σου. Θέλω να είσαι εδώ, για όσο η ψυχή σου με χρειάζεται, για όσο η ζωή σου με θεωρεί απαραίτητη, για όσο τα μάτια σου λάμπουν όταν με κοιτούν. Να είσαι εδώ για όσο το δέρμα σου μυρίζει το άρωμά μου, για όσο η αγκαλιά μου είναι το πιο ισχυρό σου ηρεμιστικό.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Το μόνο που θέλω, είναι να κρατήσει για όσο ακριβώς το θέλεις πολύ, για όσο δεν μπορείς διαφορετικά. Ούτε μια μέρα παραπάνω…