Πάνε τα χρόνια που χορεύαμε ξυπόλητες στη βροχή..
Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Και κάπως έτσι μας βρίσκει το τέλος της μέρας. Αφημένους , γεμάτους παράπονα και με μάτια κλειστά. Άγχος και θλίψη για όσα όνειρα έμειναν σκονισμένα στο συρτάρι ,παρέα με κάτι μισοσβησμένα αποτσίγαρα στο πάγκο της κουζίνας. Δεν υπήρχε ο χρόνος, δεν υπήρξε ποτέ. Κάθε φορά κάποιο εμπόδιο θα κάτσει σφήνα στη μέση και όλα θα σβήσουν.
Κοιτάζω στο τζάμι τις πρώτες σταγόνες. Μύρισε το χώμα στον κήπο. Κανείς δε κλάδεψε τις τριανταφυλλιές, ούτε καθάρισε το πεσμένο γιασεμί. Δεν προλαβαίνω για τέτοια. Έχω ένα σορό πράγματα να κάνω ως το μεσημέρι. Κι όμως η βροχή με προκαλεί να την κοιτάξω, χτυπάει το τζάμι αλλοπρόσαλλα κι αφήνει κηλίδες. Για κάποια δεύτερα κολλάει το βλέμμα κι αφήνω τον εαυτό μου να χάνεται όσο δεν το ελέγχω.
Έχω τόσα να κάνω, δεν προλαβαίνω. Θα ετοιμάσω το σπίτι, θα μαγειρέψω κι έπειτα θα ξεκινήσω δουλειά. Είμαι απογευματινή βάρδια απόψε. Κι έχω πολλές εκκρεμότητες που πρέπει να λύσω. Κι αυτή ακόμα εκεί και δε λέει να σταματήσει, ακόμη χτυπάει το τζάμι για να βγω να χορέψω μαζί της! Έλεος πια!
Πάνε τα χρόνια που χορεύαμε ξυπόλητες στη βροχή, με φορέματα καλοκαιρινά που πρόδιδαν την αγάπη μας για το θέρος. Πάντα μαλώναμε τα πρωτοβρόχια, γιατί μας έκλεβαν τη ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, μας έπαιρναν τα παγωτά από τα ψυγεία και μας λέρωναν με χώμα τις αυλές που αράζαμε τα βράδια.
Κάθε φορά, όμως, στο τέλος γελούσαμε και το ρίχναμε στο χορό. Στόματα ανοιχτά για να πάρουμε γεύση φθινοπώρου, πατούσες βουτηγμένες στη λάσπη και χέρια ορθάνοιχτα σαν στάση προσευχής. Τι θυμήθηκα πάλι κι έβαλα σε αταξία τις σκέψεις …
Πρέπει να πάω στη δουλειά. Όταν γυρίσω να θυμηθώ να βάλω τροφή στο σκύλο και να πλύνω τα πιάτα του μεσημεριανού. Και βγαίνοντας να μην ξεχάσω να πάρω ομπρέλα, βρέχει για τα καλά τώρα.
Υ.Γ. Φεύγοντας –λέει- ξέχασε την ομπρέλα, γιατί είχε τόσα στο νου της να κάνει. Κι όμως τα χείλη της γεύτηκαν τις πρώτες φθινοπωρινές στάλες ακριβώς όπως και τότε. Δεν την ένοιαζε που ο κόσμος την κοιτούσε με τα βρεγμένα της ρούχα, για μια στιγμή ένιωσε έφηβη, ακριβώς όπως και τότε.