Ούτε αυτό το μήνα δεν ήρθες…
Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Ούτε αυτό το μήνα δεν ήρθες…
Κι έρχεται που λες η στιγμή που ο πόνος γίνεται πέτρα.
Κι ο πόνος παύει να στάζει δάκρυα, σταματάει να έχει φωνή, η ζωή του τελειώνει.
Ξέρεις είναι πολλά τα χρόνια της αναμονής, είναι πολλές οι προσπάθειες.
Πολλές οι προσευχές, πολλά τα παρακάλια.
Χτυπούσα την πόρτα του Θεού και είχα ελπίδα πως θα μου ανοίξει. Και κάθε φορά περίμενα την επόμενη. Και μετά την επόμενη τη μεθεπόμενη. Και πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα με ακούσει.
Σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα ξεχείλιζα απο πόνο, απο δάκρυα, απο θυμό κι έψαχνα τον τρόπο να σηκωθώ ξανά.
Και πάμε πάλι απο την αρχή…
Είσαι γυναίκα, είσαι δυνατή, οφείλεις να είσαι δυνατή.
Κι όσο το πιστεύεις, να ξέρεις θα έρθει.
Και δώστου συμβουλές.
Και δώστου περιπτώσεις απο τη μια και την άλλη. Απο τη φίλη της φίλης που έγινε μάνα όταν χαλάρωσε.
Άγχος είναι. Μην αγχώνεσαι.
Εντάξει τώρα που μου το είπες δεν αγχώνομαι. Σ ’ευχαριστώ.
Και σφίγγεις τα δόντια και παλεύεις και πάλι.
Αυτή τη φορά όμως, ήταν αλλιώς.
Το αποτέλεσμα πάλι αρνητικό.
Τώρα όμως κενό.
Δεν έμεινε δάκρυ, δεν έμεινε στάλα θυμός.
Ούτε καν πόνος.
Ήρθε το γέλιο του τρελού, εκείνο το γέλιο που σκιάζει ακόμα κι εμένα όταν το ακούω.
Το στόμα γελάει μα το πρόσωπο μου παγωμένο. Σκληρό σαν πέτρα. Έκφραση καμιά.
Τι μου συμβαίνει; Γιατί δεν κλαίω; Γιατί δεν πονάω; Γιατί δεν θυμώνω;
Πού είναι τα συναισθήματα μου; Πού είμαι εγώ;
Τρομάζει αυτό το κενό.
Τρομάζω με εμένα.
Τρομάζω για μένα.
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν, μονάχα να γράψω αυτές τις λέξεις, έτσι για μένα. Κι ας μην τις διαβάσει ποτέ κανείς.
Λες κι αν τις διαβάσει κανείς θα καταλάβει;
Μόνο κενό.