Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Απόψε θέλω ένα φιλί, απ’ αυτά που βγάζει η ψυχή σου.
Απ’ αυτά που κάνουν κρότο πάνω στα χείλη μου.
Απ΄ αυτά γαμώτο που μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις.
Κι ύστερα να λυτρωθώ θέλω στο στόμα σου.
Να μ’ αγαπάς ξέροντας ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στην αγάπη που αποπνέει απ’ το σώμα σου.
Να μ’ αγαπάς όπως ελπίζουν όλοι οι άνθρωποι ότι θα αγαπηθούν.
Να μ’ αγαπάς γιατί ξέρω να αγγίζω το κενό της ανομβρίας σου.
Να μ’ αγαπάς όπως το χώμα την βροχή.
Μια λύτρωση, μια θυσία.
Να μ’ αγαπάς όπως ορίζει ο απελπισμένος την λύτρωση.
Και ξέρεις κάτι;
Φοβάμαι να αγγίξω την αγάπη αν δεν βγει απ’ τα σπλάχνα σου.
Γιατί αν δεν βγει από εκεί δεν την θέλω καθόλου.
Η αγάπη μου επιπλέει σε ένα ποτάμι και όσο και να ξέρει κολύμπι πνίγεται. Πνίγεται από έρωτα.
Η αγάπη απαιτεί θυσία κι εγώ η απελπισμένη θυσιάζω κάθε φορά την περηφάνεια που πλέει απ’ την ανθρώπινη πλευρά μου.
Αυτήν την πλευρά που όταν σ’ αντικρίζει λιώνει.
Αγάπησέ με όπως ένα λιοντάρι την τροφή του.
Σαν επιβίωση και σαν καταφύγιο.
Το ξέρω ότι η αγάπη είναι τρέλα, μα εγώ σαν τρελή σ’ αναζητώ μ’ ένα δρόμο προς την καταστροφή μου.
Μην μ’ εξημερώσεις, δεν θα σε εξημερώσω, άγριοι να μείνουμε μέχρι το τέλος.
Άγριοι με συναισθήματα άγρια σαν θηρία.
Τρελό μου να μ’ αγαπάς, γιατί δημιουργώ την φαντασία δίπλα σου, ανακυκλώνω την αγάπη και μαζεύω την κραυγή που βγαίνει απ’ την ψυχή μου.
Να μ’ αγαπάς, γιατί τα συναισθήματα γίνονται μαχαίρια και με τρυπάνε.
Με τρυπάνε όταν δεν σε νοιώθω.
Αλλά όταν έρχεσαι νοιώθω ότι ξαναγεννιέμαι.
Γιατί γενήκαμε αθάνατοι στην αιωνιότητα των συναισθημάτων μας και μουδιάζει η ψυχή μας.
Κι επειδή το φιλί σου έχει μέσα του έναν χαμό φίλα με τώρα λες και δεν υπάρχει αύριο!