Γράφει ο Χρήστος Παναγιώτοπουλος
Από όταν σταμάτησα να πιστεύω σε ψέματα, να ζω σε παραμύθια και να μαζεύω παραπεταμένα όνειρα, μου είπες ότι άλλαξα.
Άλλαξα…
Από όταν τα πάντα μου σταμάτησαν να ακολουθούν τα βήματά σου, που κάθε φορά με οδηγούσαν σε ελεύθερη πτώση απ’ τον γκρεμό της απόγνωσης, μου είπες ότι άλλαξα.
Ναι, άλλαξα…
Στάθηκα στην άκρη του γκρεμού και αποφάσισα να δω για μια φορά τη θέα που έχανα τόσα χρόνια μαζί σου.
Αποφάσισα να αναζητώ τραγούδια που υμνούν τον έρωτα και το μεγαλείο της αγάπης, και όχι να χάνομαι σε στίχους που γράφτηκαν για τον πόνο.
Εσύ μου τον προκαλούσες.
Ζηλεύω το απαλό χάδι, από ένα χέρι καθαρό.
Νιώθω πως η αγάπη πρέπει να είναι ολοκάθαρη.
Η αγάπη μέσα στα χέρια σου μαραζώνει.
Χωρίς οξυγόνο.
Θέλω να ξανασυστηθώ σε μία άλλη γυναίκα που θα ταιριάξουν οι εποχές μας.
Να σπείρουμε με τέσσερα χέρια την ευτυχία μας στα χώματα της άνοιξης και να χρωματίσουμε μαζί τον δικό μας κόσμο με ό,τι χρώματα γουστάρει η αγάπη μας.
Άλλαξα γιατί είναι προτιμότερο να κυνηγώ ό,τι λαχταρά η καρδιά μου, απ’ το να με κυνηγάει η συνείδησή μου για τα βασανισμένα όνειρα που της προσέφερες.
Άλλαξα για να δώσω στον εαυτό μου ό,τι δεν ήσουν άξια, εσύ, να δώσεις.
Άλλαξα για την ευτυχία.
Μόνο για αυτήν.
