Συμβιβαστείτε για να ζήσετε. Εμπρός, τι περιμένετε; Φιμώστε το παιδί μέσα σας, μουτζουρώστε τον καλλιτέχνη, καταπιείτε τις αράδες σας, σπάστε τις κιθάρες και χαστουκίστε τα όνειρά σας. Τετραγωνίστε το συναίσθημα και πνίξτε μέσα σας αυτήν την κραυγή που ουρλιάζει σχεδόν οργασμικά «δημιουργία». Τσαλαπατήστε τους στόχους και σβήστε από το χάρτη σας ελπίδες για ένα μέλλον λαμπρό, για ένα μέλλον που σας αξίζει. Για μιαν ευτυχία που στην αθλιότητα του σήμερα μοιάζει όαση, μιαν όαση που της έκοψαν τα φτερά όλοι αυτοί οι μεγάλοι και άσπλαχνοι που δε δίνουν δεκάρα για τη ζωή σας, ωστόσο μέσα από τα δελτία γραφικότητας των οχτώ, μοιάζουν να σας συμπονούν.
Όμως δεν είναι μόνο αυτοί οι γελοίοι της υπόθεσης. Ξαφνικά έτσι μοιάζουν όλοι τριγύρω. Συμβιβασμένοι. Χωμένοι σε έναν άθλιο μικρόκοσμο με δουλίτσες, φαγάκι και νάνι. Σε μια καθημερινότητα εφιάλτη που μάλλον τα όνειρα κλέβουν την παράσταση σε ένα εξάωρο ύπνου και αυτό παίζεται. Ξυπνήστε κουρασμένοι, έχετε μεγάλη μέρα μπροστά σας και σήμερα. Χωθείτε στην οθόνη, μαυρίστε τη ψυχή σας, γελάστε με τον πόνο του άλλου, κριτικάρετε έναν άσχετο, σχολιάστε το διπλανό σας, μπορείτε. Φυσικά και μπορείτε. Αυτό είναι το εύκολο.
Ο συμβιβασμός ήταν ανέκαθεν ο πιο απλός δρόμος. Μέχρι να τον κατακτήσεις, ίσως κοπιάσεις αρκετά, αλλά για να σε ταρακουνήσω και λίγο… δεν είναι και κανένας άθλος. Έπειτα όλα βαίνουν καλώς. Ξέρεις… Ήπια. Ίδια. Μονόχνοτα. Τουλάχιστον όμως, καταβροχθίζονται οι μέρες μας… σωστά; Όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Σε πλάνο. Στο φελοπίνακα του μυαλού σου. Μικρές πινέζες κόκκινες με σημειώσεις για το τι πρέπει να κάνεις, που πρέπει να πας, ποιες υποχρεώσεις έχεις να βγάλεις. Όλα εκεί. Ετικετοποιημένα, σαν τη ζωή σου ένα πράμα.
Αν με ρωτάς για τον άλλο δρόμο κι όχι αυτόν που χρόνια ολόκληρα μας σφυροκοπούσαν στο κεφάλι με «πρέπει» και άλλες λοιπές χαριτωμένες αηδίες, αυτόν του μη συμβιβασμού, θα σου πω πως είναι απύθμενα δύσκολος. Κατακτιέται με το «έτσι θέλω» μεν, όμως σε αυτήν την επιλογή κανείς δε σου εγγυάται τίποτα. Ούτε μέλλον χαρισάμενο, ούτε καν βιώσιμο παρόν. Μοιάζει επιλογή ίσως ανώριμη, να επιλέξεις μια ζωή που θα ‘σαι ευτυχισμένος, απαξιώνοντας έναν συμβιβασμό που θα σε δυστυχήσει και θέλει μαγκιά. Που φτάσαμε κύριοι… Να θέλουμε να αγγίξουμε το πιο βαθύ εγώ μας, να γίνουμε αυτό που είμαστε, να δημιουργήσουμε και να κατηγορούμαστε γι’ αυτό σαν ανόητοι… Σαν εξωγήινοι, επειδή δεν ακολουθήσαμε μια πεπατημένη που στα σίγουρα θα μας ευνούχιζε…
Γράφει η Μάρι Γαργαλιάνου
Other Articles
