Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Περιμένουμε τις σωστές στιγμές, περιμένουμε τις κρίσιμες στιγμές. Αυτές που πρέπει να παρακινηθούμε και να πράξουμε.
Όταν φτάσουν όμως αυτές οι στιγμές κλείνουμε τα μάτια, χανόμαστε και η κρίσιμη στιγμή περνάει σαν αστραπή. Σαν το λεωφορείο που περίμενες για ώρες και την στιγμή της επιβίβασής στρέφεις το βλέμμα σου αλλού και αυτό εξαφανίζεται, χωρίς εσένα μέσα.
Έτσι νοιώθω και εγώ όταν είμαι μαζί σου. Σαν μια χαμένη κρίσιμη στιγμή που περιμένει με υπομονή να ξανά έρθει η σειρά της να λάμψη.
Να την αγκαλιάσεις και να την κρατήσεις δίπλα σου. Περιμένω με τόσες πολλές προϋποθέσεις δίπλα μου, που φοβάμαι. Θα υπάρχει η επόμενη φορά; Θα υπάρχει η επόμενη στιγμή;
Με όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου να βράζουν στην υψηλότερη φωτιά σε τελείωσα. Η υπομονή μου έφτασε στο ζενίθ της και πλέον δεν θέλω να παραμείνω στην στάση λεωφορείου σου.