Η δική μου μοναξιά δεν έχει ανάγκη από υποκατάστατα για να γεμίσει.. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου άλλα βλέμματα θολά.
Μάτια που κρύβουν την λάμψη τους μην τυχόν και τα παρατηρήσεις.
Μυαλά κλειδωμένα πίσω από συμβιβασμένες μετριότητες, τρομαγμένα, μην τυχόν και δεις τα όνειρα που πρόδωσαν.
Τα θέλω που ποδοπάτησαν.
Τα ρίσκα που δεν πήραν.
Τους έρωτες που χαράμισαν ανάμεσα σε “πρέπει” κι αρρωστημένους εγωισμούς.

Σκέφτηκες ποτέ τι θα γίνει αν αυτά τα όνειρα επαναστατήσουν και θελήσουν να γινουν ζωή;
Αν σταματήσουν οι δικαιολογίες να τους αρκούν και θελήσουν το φιλί να μην είναι λέξη αλλά χείλη ενωμένα που θα ανταλλάσσουν μυστικά.
Δεν την άντεξα ποτέ την μετριότητα.
Προτίμησα πολλές φορές την μοναξιά από το “περίπου” χαμόγελο και το βόλεμα.
Προτίμησα πολλές φορές να επιλέξω την μοναξιά από το να βαφτίσω “ευτυχία” την μετριότητα.

Τι να το κάνεις το “μαζί” αν δεν καίγεσαι μέσα σου για τον άλλο;
Τι να το κάνεις το “μαζί” αν δεν αντέχεις μια στιγμή χωρίς το μυαλό σου να δραπετεύσει στις αληθινές επιθυμίες σου.

Μεγάλα λόγια, μικροί άνθρωποι.
Βαρύγδουπες υποσχέσεις, πεθαμένα όνειρα.
Τόσα “θα” που δεν τόλμησαν ποτέ να γίνουν “να”.
Τόσα λόγια περιττά.. κι η αλήθεια τόσο απλή.

Κι εγώ γουστάρω πια την μοναξιά μου, που είναι ολόδική μου!
Χτισμένη από όνειρα ελεύθερα, επιθυμίες αληθινές, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος για ό,τι θέλησα!
Και ξέρεις, η δική ΜΟΥ μοναξιά δεν έχει ανάγκη από υποκατάστατα για να γεμίσει..
Είναι δική μου.. είναι επιλογή μου.. και δεν θα γίνει ποτέ μετριότητα!