Ζήσε τη μέτρια συμβατική ζωή, που τόσο ονειρεύτηκες..
Γράφει η Βαλέρια
Πάλι εδώ, στη σιωπή. Σ’ένα μέρος τόσο γνώριμο για εμάς. Για εμένα. Προσπαθώ να πετάξω από πάνω μου το κουβάρι των ενοχών που μου φορτώνεις διαρκώς, όταν το μόνο που θέλω να σου φωνάξω είναι να σταματήσεις. Να σταματήσεις να με πληγώνεις ακόμη και τώρα που δεν είσαι εδώ.
Δεν μπορείς να ζητάς, δεν μπορείς να περιμένεις ανταπόκριση στον άκρατο εγωισμό σου, όταν δεν έχεις ακόμη προφέρει μία συγγνώμη. Έστω μία από τις τόσες που μου χρωστάς.
Ό,τι δεν έχει συναίσθημα έπαψε από καιρό να με αφορά. Πώς περιμένεις να σου δώσω το σώμα μου, όταν η ψυχή μου παραμένει μετέωρη ανάμεσα σε τόσα ερωτηματικά; Πώς τολμάς να με προστάζεις να σε συναντήσω, όταν πέρασαν χρόνια που δεν προσπάθησες για τίποτα;
Πού πήγε ο άνθρωπος που τόσο λαχτάρησα, εκείνος για τον οποίο γκρεμίστηκε ολόκληρη η ύπαρξή μου και για τον οποίο θα ορκιζόμουν ότι είναι ο μοναδικός μου και μόνο δικός μου στον κόσμο;
Με πλήγωσες. Έθαψες βαθιά ό,τι καλό είχα μέσα μου. Μ’ έκανες να χάσω κάθε ίχνος εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος, να αναθεωρήσω όλα εκείνα τα οποία υπερασπιζόμουν προς τιμήν του ανιδιοτελούς έρωτά μου. Με βύθισες σε σκοτεινά μονοπάτια, τα οποία περπατούσα μόνη μου, παραμιλώντας στο εαυτό μου και βάζοντάς τα μόνο με εμένα που στάθηκα τόσο αφελής.
Με έκανες να αμφιβάλλω για την αξιοπρέπειά μου, όταν σκεφτόμουν ότι, ίσως, κάπου να έφταιγα εγώ. Μα το χειρότερο απ’ όλα; Με μετέτρεψες σε έναν άνθρωπο φάντασμα. Έναν άνθρωπο που έπαψε να χαίρεται, να χαμογελά, να αγαπά, να πιστεύει.
Άραγε να σκέφτηκες ποτέ πώς είναι να χάνεις τον άνθρωπο που αγάπησε η ψυχή σου με όλη της τη δύναμη και που πόθησε το σώμα σου με κάθε κύτταρό του;
Όταν θα αναλογιστείς τον πόνο που μου προκάλεσες, όταν παραδεχτείς στον εαυτό σου τα λάθη σου, όταν σταθείς απέναντί μου με ειλικρίνεια και ξεκάθαρα λόγια, τότε κι εγώ θα είμαι έτοιμη να δεχτώ κάτι λιγότερο απ’ όλα αυτά στα οποία κάποτε πίστεψα για εμάς.
Μέχρι τότε είσαι ελεύθερος από εμένα να ζεις τη μέτρια συμβατική ζωή, που τόσο ονειρεύτηκες, διαγράφοντας μία σταθερή πορεία γεμάτη λάθη.
Νιώθω τόσο σίγουρη για εμένα γιατί κάθε μόριο της ύπαρξής μου γνωρίζει πώς είναι να σ’ αγαπάει κόντρα σε όλα αυτά που επιλέγεις να είσαι. Όπως σ’ αγάπησα, όπως σε έκλεισα στα δικά μου δίχτυα, δεν χωράει ούτε η λέξη «άλλη».