Εγώ θα μείνω παραδοσιακός, και τον έρωτα θα τον ζω με παρουσία, άγγιγμα και αισθήσεις!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Ρε μοντέρνοι, πως τον καταντήσατε έτσι τον έρωτα;
Τι μασκαριλίκια είναι αυτά ρε, τι cyber sex, τι διαδικτυακός έρωτας και τι sexting είναι αυτά που τσαμπουνάτε;
Τι σχέση έχει ο έρωτας με όλα ετούτα τα καινούργια που έχετε επινοήσει κακομοίρηδες;
Πως ερωτεύεστε έτσι, τι νιώθει το κορμί και τι ευχαριστιέται η ψυχή σας με όλο αυτό το δήθεν ερωτικό παιχνίδι σας;

Δεν είναι έρωτας αυτό μοντέρνοι μου, αυτό είναι δειλία. Αυτό είναι ο φόβος για επαφή και ο ξεπεσμός της ύπαρξης μας.
Δεν είναι έρωτας αυτό το πράμα!

Έρωτας είναι, το να υπάρχουμε κι οι δυο εκεί στον ίδιο χώρο και να ενωθούμε, τίποτα εικονικό δεν έχει ο έρωτας και τίποτα πλασματικό.
Έρωτας είναι να κολλάνε δυο σώματα, να κλείνουν τα μάτια από το πάθος, μα στο άνοιγμα τους, να είναι και τα δυο σώματα εκεί γυμνά κι αυτούσια.
Έρωτας είναι δυο ψυχές να “ξεψυχάνε” πάνω σε ένα κρεβάτι, να προσπαθούν να κλείσουν δυο στόματα, αλλά να μην μπορούν να σιωπήσουν. Κι όταν πια έρθει η ώρα να σηκωθείς από το κρεβάτι, να μετράς γρατζουνιές παράσημα και μελανιές γαλόνια στο κορμί σου απάνω.
Έρωτας είναι ρούχα σκόρπια στο πάτωμα και σεντόνια μουσκεμένα από ιδρώτα.
Είναι να αφήνεσαι σε αγγίγματα που σου κόβουν τα πόδια, να ματώνουν τα χείλι σου από φιλιά και δαγκώματα.
Να σταματάει ο χρόνος, να παγώνει εντελώς και να μην υπάρχει τίποτα άλλο έκτος από τους δυο εραστές.

Έρωτας είναι ψίθυροι στο αυτί, ανάσες βαριές, δεμένα χέρια κι επιθυμίες λυμένες.
Είναι παλμοί στα ύψη, δυο καρδιές που κοντεύουν να σπάσουν, δυο σφυγμοί σε ανεξέλεγκτους χτύπους.
Είναι, να βρέχει ιδρώτα, να βροντάει ηδονή και να αστράφτει πόθους.
Έρωτας είναι προσμονές, είναι ικανοποίηση, είναι λύτρωση και κορύφωση, θύελλα και νηνεμία μαζί με έναν τρόπο μαγικό κι ανεξήγητο.
Έρωτας είναι δυο βλέμματα που βγάζουν φωτιές και καίνε τα “μη” και τα “δεν πρέπει”.
Είναι δυο άνθρωποι που γίνονται ένα!
Δυο άνθρωποι που κι δυο συναινούν να “σκοτώσει” ο ένας τον άλλον.
Είναι δυο άνθρωποι, που προσφέρονται στο να γίνουν θυσία και αντίδωρο.
Δυο άνθρωποι “Θεοί” και “φονιάδες” ταυτόχρονα.
Δυο πάθη ενωμένα, που φτιάχνουν το απίστευτο.
Δυο παρόντες, χαμένοι κι δυο σε μια άλλη διάσταση.
Δυο “μαζί”, που το ένα είναι μέσα στο άλλο, δυο “εδώ”, που το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο.

Για εμάς τους παραδοσιακούς λοιπόν, ο έρωτας είναι κάτι άλλο και προϋποθέτει ύπαρξη και παρουσία δυο κορμιών.
Εσείς οι μοντέρνοι από την άλλη, αφού έτσι την βρίσκετε, “πηδήξτε” οθόνες και καλώδια… όμως καημένοι μου, ειλικρινά δεν ξέρετε τι χάνετε!