Γράφει η Ρόζα Δημητρίου
Μου χρωστούσες κάτι ρημαγμένα σ’ αγαπώ, από εκείνα που αφήνουν σημάδια όταν ειπωθούν. Κάνουν τον άλλον να σε θυμάται για πάντα. Θέλουν θράσος τα σ’ αγαπώ αυτά και έλλειψη φόβου.
Δεν έβρισκες την δύναμη να τα εκφράσεις, έτσι άφηνες τις λέξεις μεταίωρες κι εμένα να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που κάθε φορά ξημέρωνε ένα χειρότερο χθες. Πόσο ξεψυχισμένες έβγαιναν οι συλλαβές από τα χείλη σου; Αυτά τα χείλη που λαχταρούσα να με φιλήσουν κι ας είχα μελανιές μετά. Σου το ορκίζομαι θα τις λάτρευα.
Καμία προσπάθεια από μέρους σου, εγώ ξέρω να λέω σ’ αγαπώ με τις πράξεις μου. Πόσο εγωιστικό όλο αυτό από μέρους σου; Αδιαφορούσες για το άλλον επιδεικτικά. Κι αν εκείνος είχε ανάγκη να το ακούσει; Πως να πορευτεί με το λίγο, όταν αποζητάει το πολύ.
Άργησα να καταλάβω πως ήμασταν των άκρων. Αντίπαλοι ουσιαστικά. Που να βρισκόμασταν εμείς οι δύο αλήθεια, βρες ένα σημείο για αναφορά σου ψιθύριζα κάθε τόσο. Μα εσύ δεν ήξερες να χαράζεις πορείες. Κι εγώ μισούσα την μοναξιά.
Δεν ήθελα να μάθω πως είναι, είχα μάθει με τον κόσμο, με την βαβούρα. Με έπνιγε το απόλυτο τίποτα, η αδράνεια. Δώσε μου πίσω τα σ’ αγαπώ, τα καλοκαίρια μου και κάτι ξεχασμένα βράδια.