Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Ίσως προσελκύεις την δυστυχία, ίσως αρέσκεσαι το να είσαι θλιμμένος, ίσως δεν κατάλαβες ακόμη το νόημα της ζωής.
Όταν κάθε μέρα σηκώνεσαι και αντί να πεις ένα δόξα το θεό που σηκώθηκα και σήμερα και είμαι γερός λες είμαι δυστυχισμένος.
Όταν αποποιείσαι συνέχεια τις ευθύνες σου και λες ότι για όλα φταίνε οι άλλοι.
Όταν για όλα γκρινιάζεις, εκεί που πρέπει να λες και ένα ευχαριστώ για όλα όσα έχεις, γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε τα μισά κι είναι κι ευχαριστημένοι.
Όταν δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την ζωή σου που δεν σου αρέσει, παρά αφήνεσαι να σε πάρει το κύμα.
Δεν σου ‘μαθε ποτέ κανείς ότι στην ζωή πρέπει να διεκδικείς, πρέπει να μοχθείς;
Η ζωή δεν είναι “πέσε πίτα να σε φάω”.
Θέλει αγώνα, θέλει τσαγανό, θέλει αυτοπεποίθηση.
Έμαθες να κλαίγεσαι και να λυπάσαι τον εαυτό σου.
Έμαθες να θλίβεσαι και να αποδέχεσαι τα δεινά κακά.
Έμαθες να λες είμαι άτυχος και να περιμένεις την τύχη να σου χτυπήσει την πόρτα.
Μάθε λοιπόν ότι την τύχη μας εμείς την κάνουμε, εμείς την επιδιώκουμε.
Πέτα την απαισιοδοξία από πάνω σου, γιατί έγινε δυστυχία και βάσανο.
Άρπαξε την θετική πλευρά της ζωής, δεν είναι δύσκολο.
Γιατί και το πιο άσχημο πράγμα έχει και την ομορφιά του.
Μην λες συνέχεια γιατί σε μένα;
Γιατί όχι σε σένα;
Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Και επιτέλους τι περιμένεις για να είσαι ευτυχισμένος;
Η ευτυχία από μέσα έρχεται και από μέσα γαλουχείται.
Μην την ψάχνεις απ’ έξω.
Και μάθε ότι εσύ χρωστάς στην ζωή σου, όχι εκείνη σε σένα!