Απάτη ο έρωτας, αλλά δεν ζεις χωρίς αυτόν..
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ο έρωτας είναι παγίδα. Το φωνάζει από μακριά, όμως, δε θέλουμε ν’ ακούσουμε. Το δείχνει από μακριά, όμως, δε θέλουμε να το δούμε.
Ο έρωτας μετατρέπει στην τελική ευθεία, ακόμη και τον πιο ρομαντικό στον πιο κυνικό.
Ο έρωτας έρχεται γεμάτος υποσχέσεις και καταλήγει η μεγαλύτερη απογοήτευση που μπορεί να βιώσει άνθρωπος.
Είναι ένα ροζ συννεφάκι που μέσα του κρύβει καταιγίδες.
Σε γεμίζει ευφορία, σε αδειάζει και ξανά απ’ την αρχή μέχρι που σε παρατάει στα κρύα του λούτρου και χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Μένεις με αναπάντητες ερωτήσεις και παράπονα που σου φέρνουν σφιγμένα δάκρυα στα μάτια.
Όσα πιο πολλά νιώθεις και όσο πιο ωραία περνάς, τόσες πιο πολλές είναι οι πληγές που ανοίγουν, όταν σε παρατάνε στο δρόμο σαν αδέσποτο σκυλάκι που το πήρανε για δώρο Χριστουγέννων και μετά το βαρέθηκαν.
Μείνετε μακριά από το μικρό μωρό με τα βέλη προτού σας χτυπήσει και πέσετε στην παγίδα του μια και καλή.
Αυτά που υπόσχεται δεν είναι παρά λόγια της ώρας. Το αθώο του προσωπάκι κρύβει ένα δαίμονα έτοιμο να σας κατασπαράξει την ψυχή, αφού πρώτα αφεθείτε και γίνετε στα χέρια του αδύναμο παιδί.
Ο έρωτας δεν καταλήγει πουθενά. Ούτε σε ξεχωριστά κρεβάτια ούτε στα ίδια. Γίνεται από απογοήτευση μίσος κι έπειτα μένει ως ένα μικρό παράπονο πάντα μέσα σε μια γωνιά της ψυχής μας. Δεν κρατάει για πάντα. Στο γάμο γίνεται ρουτίνα και χώρια μένει για πάντα αγκάθι στην καρδιά.
Κι αν τον ζήσεις δεν μπορείς ποτέ μετά να ξανανιώσεις μέχρι να τον ξαναβρείς. Φεύγει κι αφήνει ένα τεράστιο κενό που δε συμπληρώνεται εύκολα κι από κανέναν.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πώς όταν τον βρούμε ξανά θα πέσουμε και πάλι στην παγίδα του με κλειστά τα μάτια για να πληρώσουμε μετά ξανά τις συνέπειες.
Τόσο γλυκός είναι ο θάνατος του έρωτα. Διψάμε γι’ αυτόν κι ας είναι απάτη.