Ίσως όταν ξανασυναντηθουμε να κάψουμε ολόκληρη τη γη.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Κι αν σε ρωτήσουν ποτέ για μας πες πως δεν άξιζε ούτε μια στιγμή. Πες οτι δεν ήταν γραφτό, δεν άξιζε τον κόπο, ήταν χάσιμο χρόνου.

Πες πως με ξεπέρασες σε ενα λεπτό, σε μια μέρα. Πως δεν άφησα στίγμα απο εμένα στην ζωή σου, στην ψυχή σου, στην καθημερινότητά σου.

Αν σε ρωτήσουν για εμάς πες πως δεν υπήρξα, δεν θα ύπαρξω, δεν με γνώρισες ποτέ.

Πες ψέματα σε όλους, σε σένα στους φίλους και γνωστούς. Πες πως όλα ήταν ένα ψέμα.

Πες πως δεν ερωτεύτηκες ούτε ένα κυττάρο του κορμιού μου.
Και εγώ το ίδιο θα κάνω. Θα πω πως όλα ήταν ένα ψεμα, δεν σε χρειάζομαι, δεν σε αγάπησα, δεν ήταν γραφτό και δεν άξιζες ούτε μια στιγμή.

Ξέρω όμως τι δεν θα πούμε ποτέ.
Δεν θα πούμε πως αυτή η φωτιά που αναβαμε δεν έσβηνε με καμία βοήθεια. Αυτή η σπίθα γινόταν ολόκληρος χείμαρρος λάβας που παρέσυρε τα παντα στο πέρασμα του. Δεν θα πούμε οτι ο έρωτας που κάναμε ήταν βγαλμένος μεσα απο παραμύθι, με τόσο πάθος με τόση αγάπη.

Δεν θα πεις πως λατρεύες το χαμόγελο μου και δεν θα πω πως λάτρευα να σε αγκαλιάζω οσο κοιμόσουν. Δεν θα πεις για τα χάδια και τα γλυκόλογα και δεν θα πω για την λατρεία.

Μερικές αλήθειες βλέπεις δεν λέγονται τόσο εύκολα.
Καλύτερα να ξέρουμε εμείς.
Καλύτερα να μη μας χαλάσουν αυτές τις στιγμές με την κριτική τους.
Καλύτερα να ξέρω εγώ τι ήσουν για μένα και να ξέρεις εσύ τη σήμαινες για μενα.

Κι αν με ρωτήσουν θα πω απλά δεν έκατσε κι ας πονάω.
Κι αν σε ρωτήσουν πες απλά δεν άξιζε κι ας λιώνεις.
Ίσως σε μια άλλη ζωή, ίσως σε μια αλλη στιγμή
Ίσως όταν ξανασυναντηθουμε να κάψουμε ολόκληρη τη γη.
Τι λες;