Ήθελα τόσα να σου πω…μα τα έκρυψα όλα πίσω από ένα δάκρυ!

Γράφει η Ελένη Σάββα

Κι ήθελα να σου πω τόσα πολλά. Και τα έκρυψα όλα πίσω από ένα χαμόγελο κι ένα δάκρυ. Τίποτα δεν είπα. Κι έμειναν όλα ανείπωτα, κρεμασμένα στην άκρη ενός γκρεμού. Κι εσύ, πουθενά. Τα έκρυψα όλα πίσω από ένα χαμόγελο εκείνο το βράδυ που είπες πως εσύ στην τελική, τα πράγματα τα βλέπεις αλλιώς. Είπες πως τα δεδομένα αλλάζουν. Κι οι άνθρωποι επίσης. Είπες πως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κι εγώ, δεν είπα τίποτα. Μόνο χαμογέλασα μετά απ’ τα λόγια σου. Χαμογέλασα πικρά, γιατί ήξερα πόσο πολύ το ήθελες, μα το μυαλό δεν σ’ άφηνε να κάνεις βήμα.

Χαμογέλασα εκείνο το βράδυ και σ’ άφησα να μιλάς. Τα έκρυψα όλα πίσω από εκείνα τα δάκρυα, που δεν είδες ποτέ. Εκείνα τα δάκρυα που ήρθαν μόλις έφυγες. Εκείνα, που μου κρατούσαν παρέα στην απουσία σου. Κι ήθελα να πω πάρα πολλά, μα δεν είχε νόημα πια. Τίποτα δεν μπορείς να πεις αν ο άλλος δεν θέλει να καταλάβει. Κι εγώ, είχα ήδη πει αρκετά. Είχα κι άλλα, άπειρα να πω. Μα τα δάκρυα τα κάλυψαν όλα. Τα δάκρυα μου σκέπασαν τις λέξεις και τις έσβησαν.

Δεν σου είπα. Δεν σου είπα πόσο πολύ αγαπούσα την αγκαλιά σου. Ποτέ δεν σου είπα πόσο ηρεμούσα όταν βρισκόμουν εκεί. Δεν σου είπα ποτέ πόσο πολύ μου άρεσε να σε ακούω να μιλάς. Να σε ακούω να μιλάς για όλα αυτά που αγαπάς, που νοιάζεσαι, για όλα αυτά που σε παθιάζουν. Δεν σου μίλησα ποτέ για το πόσο όμορφα είναι τα μάτια σου. Μέσα τους, έβλεπα γαλαξίες κι αστέρια. Ποτέ δεν σου είπα πόσο τα ερωτεύτηκα! Κι είχα να σου πω τόσα πολλά για τους ωκεανούς που κρύβουν μέσα τους.

Ποτέ δεν σου είπα πόσο πολύ θα ήθελα να μου κρατάς το χέρι σε μια ερημική παραλία και να περπατάμε στο άπειρο. Δεν σου είπα πως μια στιγμή μαζί σου, ήταν για την καρδιά μου μια στιγμή αγνής ευτυχίας. Κι ήθελα να σου πω τόσα πολλά… Κι έκρυψα τα “σ’ αγαπώ” πίσω από χαμόγελα και δάκρυα.