Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Όλα μπορεί να μοιάζουν φυσιολογικά. Η ζωή σου μπορεί να κυλάει σταθερά. Τίποτα ιδιαίτερο μπορεί να μην έχει συμβεί τελευταία κι όμως κάτι μέσα σου σε τρώει, κάτι μέσα σου δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Κάτι μέσα σου σε κάνει να θες να απομονωθείς, να σκεφτείς, να συσκεφτείς με σένα τον ίδιο κι ας μην ξέρεις τι ακριβώς έχετε να πείτε οι δυο σας.
Οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα, που το εικοσιτετράωρο σχεδόν δεν σου φτάνει. Ούτε θυμάσαι πόσος καιρός έχει περάσει απ’ την τελευταία φορά που επέτρεψες στον εαυτό σου να μείνει μόνος χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα κι απλά να αφουγκραστείς την ψυχή σου. Ούτε θυμάσαι πόσος καιρός έχει περάσει απ’ την τελευταία φορά, μα… αλήθεια το έκανες ποτέ;
Φλύαρος αυτός ο κόσμος και καμιά φορά χρειάζεσαι απομόνωση και ησυχία και σιωπή. Καμιά φορά χρειάζεσαι να μείνεις μόνος με τον πιο δικό σου άνθρωπο, εσένα.
Να τα πείτε, να διαφωνήσετε, να συμφωνήσετε, να συμφιλιωθείτε. Να σε ακούσεις, να σε νιώσεις, να σε συγχωρήσεις. Να σε χαϊδέψεις, να σε ηρεμήσεις και να σε αγαπήσεις.
Φλύαρος αυτός ο κόσμος και καμιά φορά έχεις ανάγκη να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, αντιμέτωπος με τα λάθη και τα σωστά σου, αντιμέτωπος με όλες τις αλήθειες σου. Ίσως καμιά φορά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορείς να συνεχίσεις.