Σου είπα ευχαριστώ, σου ζήτησα συγγνώμη, και δεν σου χρωστάω πια..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Έχω κλείσει από καιρό ένα εισητήριο για την παράσταση αυτή. Στις 9 αρχίζει κι εγώ από τις 8.30 είμαι στο θέατρο και περιμένω να μπω μέσα.
Κάθομαι στη θέση μου. Δεν είναι ούτε στις πρώτες σειρές, ούτε καν στις μεσαίες. Πίσω, στις τελευταίες κάθομαι.
Νιώθω ξένη, μόνη κι ας υπάρχει τόσος κόσμος γύρω μου!
Ίσως για όλα να υπάρχει λόγος που γίνονται.
Πρώτο κουδούνι, δεύτερο, τρίτο και τα φώτα κλείνουν.. Ξεκινάμε!

Είχα ακούσει πολλά γι’αυτό το έργο κι ένιωσα περίεργα. Σαν να ήταν η ζωή μου σε μονόπρακτο και εγώ έβλεπα στο σανίδι, φιλίες, έρωτες, σχέσεις που έφυγα, μοναξιά μα πάντα όρθια. Έτοιμη για μια νέα μάχη κι ας κατέληγε πάντα να ζητώ συγγνώμη και να λέω ευχαριστώ σ’ όσους πέρασαν από τη ζωή μου.
Το έργο τελειώνει κι εγώ γεμάτη δάκρυα. Όλοι χειρόκροτούν κι εγώ δεν κουνάω τα χέρια μου.
“Να μην χρωστάτε ευχαριστώ, να μην χρωστάτε συγγνώμες.” λέει στο τέλος του έργου.
Κάθε ένας που πέρασε μου έμαθε να λέω ευχαριστώ για όσα μου προσφερε. Συγγνώμη για τα λάθη μου..

Έτσι έκανα και με εσένα πριν φυγεις..
Σε ευχαρίστησα για όσα μου εδωσες και σου ζήτησα συγγνώμη για όσα άθελά μου μπορεί να έκανα. Βγαίνω έξω κι ο αέρας με χτυπάει κι αγκαλιάζει την ψυχή μου. Το ευχαριστώ με λυτρώνει και το συγγνώμη με απελευθερώνει. Δεν σου χρωστάω πια.. είμαι καλά!

Σε αυτό το έργο θα ξανάρθω. Όμως αυτή τη φορά, θα κάτσω μπροστά και στο τέλος, όταν ακούσω να λένει “μάθετε να μην χρωστάτε ευχαριστώ και συγγνώμες” θα σηκωθώ όρθια για να χειροκροτήσω.
Χωρίς δάκρυα, γιατί εγώ αγάπη μου, σε ευχαρίστησα και σου ζήτησα συγγνώμη.
Και δεν σου χρωστάω τίποτα πια.