Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Παίρνω την φωτογραφική μου μηχανή.
Φυσικός φωτισμός.
Τίποτα σημαντικό στο backround.
Ρύθμιση πορτραίτο.
Αγκαλιάζω με την παλάμη μου τον φακό.
Ακουμπάω το δάκτυλο στο κουμπί του κλικ.
Τοποθετώ το ένα μάτι στην μικρή όθονη και κλείνω το άλλο για να σε βλέπω καλύτερα.
‘’Έτοιμος;’’ σου λέω.
Γυρνάς πάνω μου και χαμογελάς.
Ασυναίσθητα βλέποντας αυτή την εικόνα σχηματίστηκε και στο πρόσωπο μου χαμόγελο. Σίγουρα το είδες. Μπορεί να ήταν μεγάλη η μηχανή αλλά δεν το έκρυβε…
Βιαστηκά, πάτησα το κλικ μήπως και σε χάσω. Μήπως και χάσω αυτό που μου δημιούργησε εκείνο το χαμόγελο.
Έτσι, αποτυπώθηκε η στιγμή.
Η στιγμή εκείνη που είδα για πρώτη φορά κάτι διαφορετικό πάνω σου. Τη στιγμή εκείνη του κλικ είδα κάτι πολύ αληθινό.
Συνήθως έχεις σκοτεινό βλέμμα. Αινιγματικό, γεμάτο μυστήριο. Εκείνη την φορά που σε φωτογράφισα αποτύπωσα στην εικόνα την ψυχή σου και όχι αυτό που θες να δείχνεις στους άλλους. Είδα ένα αυθεντικό χαμόγελο και ένα βλέμμα τόσο καθαρό όσο αυτό των παιδιών.
Μετά από εκείνο το κλικ, παρατήρησα πολλες φωτογραφίες που έχεις αναρτήσει κατά καιρούς. Σε όλες είσαι καλύτερα ντυμένος. Σε όλες πιο καλά φτιαγμένος. Μα σε όλες έχεις το ίδιο σκοτεινό βλέμμα. Σε όλες το ίδιο στημένο χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που λέει ‘’άντε, το πάτησες το κλικ;’’. Ένα χαμόγελο για ένα και μόνο κλικ.
Και με αυτά και με εκείνα κατέληξα ότι εκείνη τη στιγμή, δεν χαμογέλασες στον φακό μου. Χαμογέλασες σε μένα. Δεν είδες τον φακό, είδες εμένα. Με κοίταξες πολύ καθαρά. Ήταν σαν να ξεγυμνώθηκες χωρίς να βγάλεις κανένα ρούχο. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία για μένα τότε τι;
Το αποτέλεσμα είναι μια εκπληκτική εικόνα σου.
Τι και αν πέρασε τόσος καιρος, εγώ την κοιτάω και χαμογελάω ξανά και ξανά όπως εκείνη τη στιγμή που πάτησα το κλικ.
Την κρύβω πολύ βαθιά στο συρτάρι μήπως και την δει κάποιος άλλος. Μήπως την δει και νιώσει αυτό που νιώθω εγώ όταν την κοιτάω. Μήπως και νιώσει κάποιος άλλος εκείνο που ένιωσα όταν πάτησα το κλικ. Μήπως και δει όλα αυτά που δεν αφήνεις τον κόσμο να δει. Όλα εκείνα που μπορώ να δω εγώ μεσα στην φωτογραφία.
Όταν μιλάω για σένα, έχω στον νου μου εκείνη τη φωτογραφία. Ότι μου έχει μείνει από εσένα είναι εκείνη η φωτογραφία. Και από τότε, έχω μόνο εκείνη τη φωτογραφία…