Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου
Λένε ότι οι άντρες ξεχνούν αλλά δεν συγχωρούν, ενώ οι γυναίκες συγχωρούν αλλά δεν ξεχνούν. Δεν θυμάμαι που το διάβασα αυτό αλλά μάλλον έχουν δίκιο. Η γυναίκα συγχωράει, δίνει δεύτερες ευκαιρίες αλλά δεν ξεχνάει…
Η δεύτερη ευκαιρία που δίνει κουβαλάει σε κάθε τσέπη και από ένα σπόρο μαγικό. Το ένα γράφει επάνω ελπίδα και το άλλο φόβος. Ελπίδα ότι το λάθος δεν θα επαναληφθεί και φόβος για το ακριβώς αντίθετο.
Ότι σπείρεις θα θερίσεις λοιπόν. Ή την ελπίδα ή τον φόβο και τα δυο μαζί δεν γίνεται. Η ελπίδα θέλει φως και ο φόβος ζει στο σκοτάδι.
Όσο περνάει ο καιρός και το λάθος γίνεται μια μακρινή ανάμνηση, τόσο περισσότερο φως της δίνεις τόσο μεγαλώνει και η ελπίδα και τόσο μαραίνεται ο φόβος.
Αυτό πίστευα και εγώ και σου έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι βγήκα στο φως και μαράζωσα τον φόβο. Φυτέψαμε την ελπίδα και της δώσαμε φως…όμως εσύ είχες άλλα σχέδια. Πάντα είχες εγώ δεν ήθελα να το δω. Πήρες την ευκαιρία που σου έδωσα και έτσι ξαφνικά σε μια στροφή ύψωσες τον τοίχο της σιωπής σου και ξαφνικά έγινε σκοτάδι. Μάντεψε με τι με άφησες…
Παρόλο το σκοτάδι σε βλέπω να χαμογελάς στραβά αλλά δεν ξέρεις ότι εγώ θα βγω και πάλι στο φως εσύ θα μείνεις στο σκοτάδι σου…Για το σκοτάδι ήσουν το φως δεν το αντέχεις. Πάντα έτσι ήσουν τόσο μικρός και τόσο λίγος.
Πάρε το σκοτάδι σου λοιπόν και τον φόβο σου το χαρίζω δικό σου παιδί είναι πια εσύ το ανάθρεψες. Μάθε όμως ότι εγώ δεν ξεγράφω την αγάπη. Απλά ξέρω πια ότι δεν θα την βρω μαζί σου. Εξάλλου ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος….