Εμένα, ο έρωτάς μου είναι αναρχικός και τα θέλει “πολύ” και “όλα”

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Εμένα ο έρωτάς μου είναι αναρχικός. Σπάει τα δεσμά της λογικής και γονατίζει τα “πρέπει”.
Ξέρει μόνο δύο λέξεις, το “πολύ” και το “όλα”
Εμένα ο έρωτάς μου δίνεται. Δε δίνει. Απαιτεί. Δεν επαιτεί.
Εμένα ο έρωτάς μου γελάει πολύ, μα κλαίει περισσότερο.
Φαντάζεται φως στο σκοτάδι και μυρίζει την άνοιξη στον χειμώνα. Εμένα ο έρωτάς μου γεννήθηκε μια φορά κι από τότε αντέχει να πεθαίνει ξανά και ξανά.

Ακούει τη φωνή σου στη σιωπή και νιώθει το άγγιγμά σου στα μαλλιά του. Εμένα ο έρωτάς μου έχει τη ματιά σου στο βλέμμα του και τη γεύση σου στα χείλη του.

Σε νοιάζεται, σου τραγουδάει και σε σκεπάζει κάθε βράδυ για να μην κρυώνεις. Σε περιμένει στα ίδια μέρη, την ίδια ώρα με την ίδια πάντα λαχτάρα.

Μ’ άλλον έρωτα δε μοιάζει κι άλλον έρωτα δεν αναγνωρίζει. Εμένα ο έρωτάς μου, μαθαίνει να σε χάνει, όχι όμως και να χάνει.

Εμένα ο έρωτάς μου είσαι εσύ. Εσύ όμως δεν ξέρω πού είσαι!