Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Έλα να μιλήσουμε για την αγάπη των ανθρώπων. Αυτην που γράφτηκαν βιβλία, ξορκιστηκαν στιγμές, δακρυσαν μάτια βαλαντωσαν κορμιά.
Έλα να μιλήσουμε για την αγάπη που δεν γνωρίζει όρια, δεν έχει προαπαιτουμενα, δεν περιμένει ανταλλαγματα αρνείται να θυσιαστεί στο αλισβερισι του τι παίρνω και δίνω.
Έλα να μιλήσουμε για την αγάπη των ανθρώπων που μπορεί και ξεπερνά τα όρια που χωρίζουν το φόβο για την κόλαση απο την ψευδεπιγραφη υπόσχεση για την μέλλουσα ζωή σε έναν ιδανικό παράδεισο.
Έλα να αμαρτησουμε μαζί. Ελα ομολόγησε στον εαυτό σου τι σημαίνει αμαρτία. Ορίστε δώσε ορισμό….Μήπως τελικά αμαρτία είναι να κρύβεις και να πνιγεις τη δική σου μοναδική αλήθεια, το δικό σου ξεγυρισμένο θέλω να είμαι σε μια γαλήνη ενός τάχα μου για τα μάτια των κοινωνικών σου πρέπει Παραδείσου; Μήπως τελικά εδώ τώρα σ αυτή την φαινεσθαι γαλήνη σου Εσύ δραματοποιεις την μεγαλύτερη αμαρτία σου; Παραδεξου το ζεις για τα πρέπει των άλλων Για τις αναμονες τους απο σένα Κάνεις χατηρια πολλά … Και αφού το συνειδητοποιησεις έλα μετά να μιλήσουμε για σένα και για μένα. Έλα να φτιάξουμε το δικό μας Παραδεισο και να βολταρουμε για αναψυχη έως την κόλαση των έτσι θέλω των άλλων.
Να μου υποσχεθείς όμως ότι θα επιστρέφουμε. Γιατί τελικά λίγο με νοιάζει αν θα ζούμε στον παράδεισο ή στην κόλαση τη δικη μας ή των αμαρτωλων υποτιθεται στιγμων του κόσμου των άλλων. Εμένα μου φτάνει απλά να είμαστε Μαζί…