Ό,τι είναι αληθινό, το δείχνει ο χρόνος και το τέλος.

Γράφει η Λιάνα

Μέχρι και οι λέξεις αρνούνται να απλωθούν στο χαρτί. Πείσμωσαν κι αυτές όπως το μυαλό κι η καρδιά μου.

Παγωμένες σκέψεις, έχουν κάνει κατάληψη στο χρόνο μου κι όλα γύρω μου μοιάζουν με έναν ατελείωτο συμβιβασμό. Υποχωρήσεις, υποχρεωτικές και βιαστικές αποφάσεις, λες κι η ζωή τρέχει πιο γρήγορα και δεν την προλαβαίνω.

Είναι σα να βρίσκομαι σε καθεστώς πολιορκίας. Κάτι πιο ισχυρό από μένα με πιέζει να διαλέξω ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω κι αυτό με θυμώνει. Κι η προθεσμία είναι ασφυκτικά μικρή.

Απ τη μια η μοναξιά, που γίνεται από κολλητή μου, εχθρός και θέλει να με σπρώξει στο τίποτα που ήμουν φυλακισμένη, παρουσιάζοντας το διαφορετικό, καλογυαλισμένο και πολλά υποσχόμενο. Βαμμένο με χρώματα που αγαπώ, πλαισιωμένο με τα τραγούδια που προτιμώ και η πινακίδα “ΚΙΝΔΥΝΟΣ”, κρυμμένη καλά πίσω από τελειωμένες ελπίδες και σκοτωμένα όνειρα.

Απ την άλλη η ανάγκη για λίγα λόγια, λίγες αλήθειες, η αναμονή για μια αγκαλιά που θα ξεκουράσει την ύπαρξη μου και δύο χέρια που θα μου ξαναχαιδέψουν τα μαλλιά, επειδή είμαι εγώ πρώτη επιλογή και μοναδική. Η ανάγκη για ασφάλεια, γαλήνη και η προσμονή αυτών να γίνεται τόσο αφόρητη που με πονάει όλο μου το είναι, κάθε φορά που τη νιώθω.

Και σε μια τρίτη γωνία η αγάπη που έχω μέσα μου, μοιρασμένη βασανιστικά, να με κοιτάζει χωρίς να μου προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Και νευριάζω μαζί της, γιατί με ταλαιπωρεί. Κι αυτή έτοιμη να εκραγεί και να τα παρασύρει όλα, μου γνέφει ειρωνικά πως δεν έχω τη δύναμη να τη σταματήσω, ούτε και να τη νικήσω. Γιατί με χειραγωγεί μόνιμα και με οδηγεί σε λογής λογής δρόμους, δύσβατους τις πιο πολλές φορές.

Τελικά ξέρετε κάτι; Εσείς οι διεκδικητές και οι διεκδικούμενοι; Μεγάλωσα πια πολύ για να παίρνω μέρος σε παιχνίδια θάρρους ή αλήθειας. Και πρέπει να διεκδικήσω επιτέλους, το δικαίωμα μου να αράξω στη γαλαρία μου και όποιος πιστεύει πως έχει τις αντοχές, να κερδίσει μόνος του μια θέση σε μια ζωή σαν τη δική μου, συνειδητά μοναχική και αθεράπευτη οπαδό της ειλικρίνειας.

Γι αυτό και σταματάω τούτη τη στιγμή και να ζητάω και να δίνω. Μηδενίζω τις πιέσεις να βρω προορισμό και την προσπάθεια να βγάλω συμπεράσματα. Μένω πιστή σε μένα, στις δυνατότητες μου και απλά περιμένω. Είμαι σίγουρη, αν κάτι είναι αληθινό δεν θα μπορέσει να μείνει κρυμμένο για πάντα κι εγώ θα είμαι εδώ να του χαρίσω όσα περισσότερα έχω …